Categorie: Lifestyle

De muzikale reis – Het maken van een album (week 29 & 30) – Het laatste verslag

Achterlopen is nooit leuk, en dat doe ik de laatste weken met deze reeks over mijn reis bij het maken van een album. En hoewel het enorm leuk was om het proces bij te houden zal dit de laatste blogpost worden in deze vorm.

Ik heb zo’n beetje alles waar ik tegenaan liep en blijf lopen wel behandeld. Alle hobbels onderweg over het opnieuw leren van al mijn muziek apparatuur en de enorme berg werk die het maken van een album eigenlijk is. Heel eerlijk ik had geen idee. Het idee was achteraf gezien ook veel te ambitieus. Maar ik ga gewoon door en uiteindelijk komt het album er zeker.

Hoog mikken geeft een beter resultaat dan altijd maar haalbare doelen stellen. Het brengt mij in ieder geval veel verder, ik leer meer en ik ga gewoon net iets verder door. Het doel is vaker niet dan wel in zicht, maar het proces en de werkt ethiek worden er wel door gevormd.

Het belangrijkste is het constant bezig zijn met muziek, het proces er omheen zodanig dat het een automatisme wordt. Er komt als vanzelf een ritme in, een ritme dat ik ook over langere tijd kan volhouden. Ik hou uiteraard mijn problemen op het gebied van cognitieve energie. Dat is iets waar ik op dagelijkse basis mee te maken heb wat ik ook onderneem. Dan is het beter om met de goede dingen bezig te zijn.

Het blijft vervelend bij tijd en wijle, om niet te zeggen ronduit irritant. Maar dit project heeft mij een doel gegeven om op langere termijn mee bezig te zijn, wellicht een leven lang. Hoe leuk hobby’s ook zijn, hobby’s omzetten in meer ambitieuze projecten maakt het waardevoller, de ervaring op zich, door de focus op het proces en alles wat je onderweg leert. Moeilijke dingen blijken erg leuk te zijn om te doen.

Feitelijk heb ik nu projecten en ontspannende activiteiten, de eerste, projecten bestaat uit hobbies die serieuze vormen aannemen worden benaderd als projecten, of dat nu met muziek is, sporten of een ander soort project, er zit een plan achter. Dan zijn er de zaken als een stukje wandelen, boeken lezen, muziek luisteren, niks doen enzovoorts die in de categorie ontspanning vallen.

Het nieuwe onderscheid maakt alles makkelijker te plannen, je weet immers de richting waar het opgaat. Het haalt het werken uit werken en het eindeloos uitstellen uit de hobbies. Het werkt wellicht niet voor iedereen even goed, maar ik ben er zeker van dat als je een paar dingen in je leven die je graag doet iets serieuzer aan gaat pakken en naar een doel gaat werken het je veel meer gaat opleveren.

Met andere woorden, je zult uiteindelijk nooit meer een dag van je leven werken. Het hele proces heeft mij goed inzicht gegeven in wat ik kan doen, wil doen en droom te doen. Het heeft een platvorm neergezet waarbinnen ik continue kan werken aan projecten op mijn eigen voorwaarden en belangrijk op mijn eigen tempo.

Dit was in een notendop wat ik van dit hele traject geleerd hebt. Hieronder staan nog wat tips opgesomd voor een ieder die een hobby of andere passie wat verder wil brengen.

    • Maak een regelmatige planning voor je projecten.
    • Plan 3 of meer sessies per week, maar minimaal 3.
    • Maak geen lange sessies in uren, er zit een limiet aan het aantal uur wat je per dag in hoge focus kan werken.
    • Schrijf al je ideeën op, en pak 3 ideeën uit de stapel om uit te werken.
    • Verdeel sessies in speeltijd, leermomenten, and het afmaken van het werk.
    • Mik hoog, je haalt de gestelde doelen wellicht niet *direct, maar je komt verder dan wanneer je makkelijke doelen stelt.
    • Concentreer je op de volgende te nemen stap, maak ze niet te groot en denk niet constant aan het einddoel. Dat is de snelweg naar frustratie.
    • Vertrouw op het proces en belangrijker vertrouw jezelf.
    • Wees strikt maar niet hard voor jezelf.
    • Ja, showing up is half the work.
    • Neem pauzes en vier de kleine overwinningen
    • Maak plezier , met focus.
    • Hou een dagboek bij, dat plaats dingen later mooi in perspectief.
    • En als laatste, maar wellicht een van de belangrijkste, neem alles op.

Dat zijn zomaar wat dingen die ik heb geleerd, of meer ondervonden. Er zitten best een hoop voor de hand liggende zaken in. Het belangrijkste is simpelweg , regelmatig bezit zijn met het werken aan je ambacht, opbouwen van kennis. Maak er een gewoonte van. De vooruitgang lijkt misschien niet groot te zijn maar het telt echt allemaal op.

Dit was het voor deze serie. Ik blijf schrijven over muziek en het maken ervan op wekelijkse basis omdat ik er simpelweg lol in heb. In welke vorm daar ben ik nog niet helemaal uit. Ik ga in ieder geval verder in op workflow, techniek en tijd indeling in toekomstige blogs.

Bedankt voor het lezen en tot snel !

De muzikale reis – Het maken van een album (week 28)

Ik loop achter, ik heb geen tijd gehad om mijn blog uit te werken vanwege andere activiteiten. Met name buitenshuis. Met vertraging dus deze keer.

In week 28 was het voornamelijk een week van moeite hebben om te beginnen met muziek of muziek gerelateerde activiteiten. Alles kost momenteel wederom de nodige moeite.

Ik hecht wel enorm aan mijn wekelijkse muziek ritme. En dat loslaten valt zwaar. Net als met hardlopen hou ik enorm van het ritme dat er achter zit. Nog even gerekend buiten de goede effecten die beide op mij hebben.

Toch was deze week een week van afhaken in de zin van niet beginnen. Of beginnen en na een heel korte sessie moeten stoppen. En dat terwijl ik tot op heden toch wel iets vond om te doen op muzikaal gebied. Door simpelweg te wisselen tussen de verschillende activiteiten afhankelijk van mijn cognitieve energie.  

Het blijft vallen en opstaan. En op het moment dus voornamelijk vallen.

Aan het eind van de week schrijf ik mijn blog over afgelopen week, om het ritme weer een beetje terug te pakken. 

Hersenschade – Kapot geheugen en toch dingen onthouden

Relatief vaak word mij gevraagd hoe ik ondanks mijn kapotte korte termijngeheugen toch dingen kan onthouden. Het korte antwoord is, ik maak een lijstje. In dit artikel ga ik in op hoe ik omga met lijsten. En hoe is er niet teveel en niet te weinig van heb.

Dit is slechts mijn manier van omgaan met het fenomeen geheugen en het is denk ik niet alleen van toepassing op mensen met hersenschade, maar ook leuk om te proberen toe te passen als je wel volledig functioneert. Want ieders cognitieve energie loopt terug gedurende de dag. En kan alleen met goede slaap weer aangevuld worden.

Het is tevens geen ‘one size fits all’ oplossing. Er bestaan vele variaties op het thema onthouden en hoe dit te doen. Dit is hoe ik het doe en ik hoop dat lezers er inspiratie uit kunnen halen zodat ze zelf minder vergeten.

Ik vaar wel bij stabiliteit, van een stabiele nachtrust tot een stabiele dagindeling. De dagindeling is gelijk het eerste lijstje dat voorbij komt. De dagindeling zit in  de weekplanning.

Het is eenvoudigweg wat ik in de week per dag moet doen en hoeveel ruimte ik ernaast heb om andere dingen in te plannen.

Ik werk met een punten systeem. Tijdens mijn revalidatie heb ik allerlei activiteiten bijgehouden en een inschatting gemaakt hoeveel punten deze mij kosten. En bij welke dagelijkse belasting ik de volgende dag nog fris en fruitig aan de start kan verschijnen. Uit dat experiment is het getal 28 gekomen.

Ik heb dus 28 punten cognitieve energie te verbruiken. Een soort Energon dus (Transformers referentie). Mijn dag is ingedeeld met activiteiten en die kosten mij punten.

Bijvoorbeeld, een half uur makkelijk lezen 1 punt eraf, moeilijk lezen 2. Een Afspraak buiten de deur 3 punten eraf.

Ik kan punten terugverdienen door rust te nemen,  15 minuten meditatie een half punt erbij , 1 uur hardlopen 1 punt erbij. Zo maak ik een vaste indeling van de week. Allemaal tellen deze activiteiten op tot de maximale belasting van 28.

Dat is de eerste lijst. Het is overigens geen exacte formule, de ene week gaat het beter dan de andere.  Neem het als richtlijn waarbinnen het voor de meerderheid van de dagen goed gaat.

Er bestaan meer lijsten. De lijst met spullen die ik altijd mee moet nemen als ik de deur uitga. Bestaande uit, sleutels, telefoon, portemonnee, boek, hoofdtelefoon enzovoorts.

Inmiddels is die lijst vervangen door een altijd op dezelfde manier verpakte tas. Ook een vorm van een lijst maar een die altijd klaarstaat.

Er is een lijst voor ingevingen. Dingen die mij te binnen schieten en die ik niet moet vergeten. Een soort verzamelbak van mijn korte termijn geheugen.

Iedere dag zijn er taken die je moet doen, en die komen op de To-do lijst. Eigenlijk een verschrikkelijke lijst in de zin dat het er een is die vaak uit de hand loopt. Het probleem van de nooit eindigende To-do lijst, een lijst die zwaar op het gemoed kan wegen. En je het gevoel geeft nooit klaar te zijn.

Dat heb ik opgelost door er steeds maar 3 dingen op te zetten. Dingen die het meeste prioriteit hebben. Als die gedaan zijn gooi ik het lijstje weg. En dan is het ook echt af.

Pauzes, je belangrijkste vriend. Het is onmogelijk om de hele dag hoogwaardig cognitief bezig te zijn. Ja, ook voor de supersterren onder ons, cognitieve energie neemt echt af.
Opladen gaat voor het grootste deel door slaap. We moeten namelijk onze indrukken van de dag verwerken. Dat gebeurd in onze slaap.

Pauzes hebben de functie om tussendoor even de batterij weer bij te laden. En in mijn planning staan er pauzes na iedere activiteit. Deze pauzes hebben een waarde van 0. Het helpt niet tegen vermindering van cognitieve vermoeidheid.

Het belangrijkste van To-do lijsten is dat je er nooit een moet starten als je niet zeker weet dat je de lijst die dag af kan krijgen. Het geeft een open einde en je blijft ermee bezig. Een keer iets eerder stoppen is geen probleem.

Als je een moeilijke , dus hoog cognitieve bezigheid hebt, plan die strak in. Zorg ervoor dat er geen afleidingen zijn. Mail uit, telefoon weg, en neem voor je eraan begint een pauze. Stop na exact de geplande tijd en neem een langere pauze.

Iemand die heel erg goed is in het geconcentreerd werken heeft 4 uur per dag aan energie om dat goed te doen. De rest van de dag presteer je veel minder.  Moeilijke klussen doen na die tijd heeft geen nut.

Acht uur knallen aan een stuk is leuk voor de hashtag “#altijddruk” maar heeft geen enkele toegevoegde waarde. Het uitbannen van afleiding wel.

De dagplanning met de To-do lijsten geven dus aan wat je maximaal moet willen doen op een dag. Belangrijk, laat ruimte voor onverwachte zaken. Je kan een dag niet compleet volproppen. Vergaderingen lopen uit. Dus ook je rustmomenten duren langer, die moet je niet overslaan. De dag moet in staat zijn te kunnen uitzetten en krimpen. Je moet ademruimte hebben. Anders loop je leeg op de onverwachte dingen die ten koste gaan van het goed kunnen uitvoeren van de dingen die je in de planning hebt.

Dan zijn er de praktische lijsten, of moet ik zeggen notitieboeken. Ik schrijf voor iedere dag een aantekening in mijn dagboek met hetgeen ik gedaan heb, hoe ik mij voel en wat er voorbij gekomen is.

Daarnaast noteer ik bijvoorbeeld bij het lezen van een boek de laatste gebeurtenissen even kort , zodat ik dat de volgende keer even door kan nemen om te weten waar het over ging.
Voor zaken die ik wil onthouden, maak ik langere aantekeningen en vaak schrijf ik deze dan uit in een groter verband. Zo heb ik van veel boeken korte samenvattingen waar ik naar terug kan grijpen als ik mij wat wil herinneren.

Waar ik vroeger zaken goed kon onthouden en in mijn parate kennis had, is dat nu vaak anders. En helpt het schrijven mij hierbij.

Als laatste , schrijf het op. Niet in een digitale vorm, geen lijsten in een app, in word, excel of wat dan ook. Misschien alleen het format voor de weekplanning. Maar print ook die uit en vul hem met de hand in.

Schrijven is onthouden. Het wordt in het brein gebeiteld. En verrassend vaak ook in mijn kapotte brein. Dus koop een stapel notitieblokken in allerlei formaten en ga schrijven.

Dit is een eerste epistel over het leven met hersenschade en de praktische kanten ervan die ook toepasbaar zijn in het dagelijkse leven van iedereen. Niemand heeft namelijk oneindige (cognitieve) energie. Maar met een aantal redelijk eenvoudige methodes kan je wel het een en ander verbeteren.

Samenwerken , mooi, eenvoudig en hard nodig.

Waar het tegenwoordig voornamelijk gaat over jouw eigen carrière, doelen , invulling van het leven is dit alles niet mogelijk zonder anderen. De misvatting die veelal leeft is dat als je zelf maar bouwt en werkt aan je doelen het altijd goedkomt. We hebben de ander daarbij niet nodig.

Het kan niet verder van de waarheid liggen, we zijn niets zonder onze medemens. Alles valt of staat met de samenwerking in de samenleving. Je doet niets alleen en hebt zeker niet alles aan je eigen noeste arbeid te danken.

Je hebt niet alleen hard gestudeerd, iemand heeft daar les gegeven, schoongemaakt, nagedacht over de inhoud en ga zo maar door. Maar tegenwoordig lijkt het er op dat iedereen de inzet van al deze mensen is vergeten. Laten we ze de onzichtbaren in het individuele succes noemen.

We zien het in alle vormen terugkomen, ben je ziek, en lukt niet alles. Dan heb je niet hard genoeg aan je herstel gewerkt. Studie niet goed gegaan ? Harder moeten studeren. Woning niet kunnen kopen, harder moeten sparen.

Want zo zeggen velen, ik heb het ook allemaal zelf gedaan. Het wordt steeds meer gemeengoed om alle belangrijke steunactiviteiten in de samenleving weg te bezuinigen dan wel over te doen aan de vrije markt. Van zorg tot wonen, via studeren en het leenstelsel tot arbeidsmarkt. Alles moet flexibel. Dit brengt ongekende onzekerheid mee, als je net even pech hebt en bent blijven hangen in een flex contract heb je nu niet de mogelijkheid om een huis te kopen. Ondanks keihard werken en sparen. Nog harder gaat niet, er zitten niet meer uren in de week en ook is er geen werkgever die even het salaris op gaat hogen naar een maatstaf waar 30 jaar loonmatiging in gecompenseerd wordt. Dus ondanks dat je alles ‘goed’ hebt gedaan , red je het niet in de huidige maatschappij.

En zo is er nog wel meer te vertellen over de huidige ongelijkheid. Maar waar vooral aan voorbij wordt gegaan is het mooie van samenwerken aan een doel waar iedereen beter van wordt. En datgene wat je van elkaar leert. Want hoeveel je zelf ook zou willen en kunnen doen, samen weten we meer en leren we ook meer. Je ontdekt mooie dingen en ontmoet meer en diverse mensen.

Ik zou zeggen zoek samenwerking, spreek elkaar over doelen die je hebt, ideeën die je uit wil voeren en ga ze doen. Wie weet komt er iets moois uit , en ondertussen leren we van elkaar. En waardeer het werk van de ander die onmiskenbaar onderdeel is van jouw succes.

Hersenletsel, 5 jaar later

Moeilijk te geloven dat het alweer 5 jaar geleden is, al is 2020 natuurlijk een vreemd jaar geweest waarin de tijd tegelijk stil heeft gestaan en enorm snel voorbij is gevlogen. 2021 markeert de 5e verjaardag van mijn hersenletsel, of nieuwe ik.

Voor de mensen die nieuw zijn op dit blog en mijn eerdere schrijfsels over dit onderwerp gemist hebben een korte samenvatting. 5 jaar geleden heb ik na een ontsteking in mijn hersenen gehad en na een revalidatieperiode blijvende schade overgehouden.

Waar moeten we dan aan denken ? Zaken als spraak, het uitspreken van verkeerde woorden, onsamenhangende zinnen. Korte en lange termijn geheugenproblemen. Rondom prikkels als geluid, beeld en drukte heb ik moeite, alles komt tegelijk binnen als het ware mijn hersenen filteren de onnodige informatie niet meer uit. Lezen is lastig bij vlagen en wat motorische problemen.

Na de eerste periode van revalidatie en een periode van proberen zoveel mogelijk terug te komen op ‘het oude niveau’, ben ik nu aangekomen bij acceptatie. Acceptatie dat veel verbetering er niet meer inzit.

Ondanks dat het vanaf het begin duidelijk is geweest dat volledig herstel er niet inzat ben ik altijd op zoek geweest naar een manier om het wel voor elkaar te krijgen. Bewust of onbewust.

En waar planning en rust nemen heel belangrijk zijn en voor een groot deel ook werken, zijn er ook periodes dat het niet werkt. Dat zijn de periodes dat je ook echt geconfronteerd wordt met het letsel, met je nieuwe ik. Dan lijkt niets te werken en zit er niets anders op dan echt rust nemen. En wachten tot het beter wordt. Het goede nieuws is dat het beter wordt. Er komt weer een moment dat het ritme weer gaat werken. Maar waar ik voorheen dan probeerde om de grenzen zoveel mogelijk op te zoeken, geniet ik nu gewoon van de voordelen.

Natuurlijk blijft het lastig en wil je zoveel mogelijk meedraaien, maar het is niet erg om toe te geven dat meedraaien er voor jou anders uitziet. Het heeft mij ook inzicht gegeven in wat ik wel kan, hoever ik redelijkerwijs kan gaan zonder al te vaak over mijn grenzen heen te gaan. Dat het geen exacte wetenschap van plannen en rust is. Maar dat het een golvend geheel is met goede en minder goede periodes. Er zit een grens aan en die grens is geen goed zichtbare lijn , en dat kan weleens frustrerend zijn. Je kan teveel doen als het lekker gaat en alsnog jezelf tegenkomen aan de andere kant van de grens. Je kan te weinig doen en jezelf verliezen in een periode van rondjes draaien in je hoofd.

Ik ben blij met dingen die ik wel kan, het werk dat ik doe en hobby’s die ik nog kan uitoefenen. Ik besef mij dat ik veel geluk heb gehad, je krijgt niet vaak de kans om na zo’n aanvaring met je gezondheid terug te keren. Dat is niet iedereen gegeven.

Het is een rare periode waar veel mensen bewust of onbewust over de grenzen van hun kunnen heen gaan. En zoals velen , was ik niet gewend om over mijn welzijn te praten, maar praten helpt. Iemand die luistert is alles wat er nodig is.

Dus zit het tegen, zit je in een periode waar het lijkt alsof er geen beweging in zit en wat je ook probeert niets lijkt te werken ? Zoek iemand die je vertrouwt en praat erover. Of schrijf het van je af. En deel het op een later moment. Zoek steun. Het helpt echt.

Boek recensie – Creative Quest

Weer een boek recensie , sinds de hele corona crisis lees ik meer en probeer ik daar mijn focus op te leggen. Mijn leesvaardigheid is weer wat beter aan het worden. Daar waar het herstel ervan door mijn hersenschade geen garantie was zit er nu toch wat verbetering in.

Ik wordt er nog steeds snel moe van maar inmiddels gaat het lezen zelf sneller en onthoudt ik meer van hetgeen ik lees. Altijd handig, bovendien kan ik het in kleine stukjes knippen.

Dus ja, ik ben meer aan het lezen, en het zijn gelukkig goede boeken ook nog. Deze keer gaat het over een boek geschreven door , en het gaat over hoe je met creativiteit kan omgaan zodanig dat het productief wordt. Over hoe je in de juiste minste komt, het omgaan met afleiding enzovoorts. Het geeft je een raamwerk om je creativiteit de ruimte te geven zonder aan productiviteit in te boeten.

Ieder hoofdstuk behandeld een onderdeel van het creatieve vak. Van het maken van je kunst, tot het beheren van alle taken eromheen, tot aan het verkopen ervan. Hoe je een netwerk opbouwt en onderhoudt , hoe je met mensen in contact komt en blijft.

Ik heb muziek maken als hobby te boek staan en ik denk niet dat dit een carrière wordt in de nabije toekomst, maar toch was ik nieuwsgierig naar hoe creatieve mensen met deze onderwerpen omgaan. Het mooie ervan is, is dat de meeste beroepen ergens een stuk creativiteit nodig hebben. Of je nu software ontwikkelaar, bakker, product manager of journalist bent. Iedereen heeft te maken met creativiteit. En kunnen dus profiteren van de juiste mindset en het raamwerk. Het gaat er allemaal om om de omstandigheden zo ideaal mogelijk te maken zodat je je creatieve werk kan doen.

Ik kan dit boek aanraden aan iedereen die geïnteresseerd is in het creatieve proces , of je dit nu als creatieveling doet of ergens anders toepast. Het boek heeft veel goede invalshoeken om je creativiteit optimaal te benutten.

Boek recensie – Hoe economie de wereld kan redden

Eigenlijk wil ik niets verklappen over dit boek. Dus dat ga ik proberen om niet te doen. Ik ga geen onderwerpen en conclusies uit het boek hier openbaren om te illustreren waarom ik het boek zo goed vindt.

Wat ik wel alvast wil zeggen is dat iedereen die geïnteresseerd is in het hoe en het waarom van de huidige staat van de wereld dit boek sowieso moet gaan lezen. Zeker ook diegene die niets met economie heeft. Het goede nieuws is namelijk het gaat niet echt over economie. Het gaat meer over foute aannames , die hebben geleid tot (beleid)beslissingen die hebben geleidt tot verregaande problemen en vaak ook het probleem dat ze trachten ermee op te lossen , hebben verergerd.

Dit wordt op een vlotte , begrijpelijke manier verteld en houdt het hele boek prettig leesbaar zonder aan fundering in te boeten.

Het is wonderlijk hoe hardnekkig sommige percepties op het gebied van sociale structuren, geld , belasting , inkomen , menselijke waarden en normen over heel lange tijd blijven terugkeren. Dit terwijl ze aantoonbaar op zijn minst niet meer zo zijn en vaker nooit zo zijn geweest. Over tijd heeft dit tot grote ingrepen geleidt waarvan de negatieve effecten over tijd nog naijlen en in veel gevallen versterkt zijn.
Dat weer aanleiding was om nog sterker die richting op te gaan. Weer gebaseerd op dezelfde verkeerde aannames.

Het blijft een beetje cryptisch, dit deel van mijn boek recensie, maar de neiging om voorbeelden te noemen uit het boek om het bovenstaande te illustreren ga ik toch uit de weg. Hopelijk geeft het een beetje een beeld over het boek.

Vergeet maar wat ik eerder zei dat iedereen met interesse in de huidige stand van de wereld het moet lezen, iedereen moet het lezen. Het zou verplichte literatuur moeten zijn op alle middelbare scholen op alle niveaus.

Het leert namelijk dat problemen nooit vanuit een vakgebied of perspectief zijn op te lossen. En dat oplossingen niet altijd noodzakelijk vanuit de hoek moeten komen van het ‘dominante’ vakgebied. Creativiteit en het voorkomen van hokjesdenken is enorm belangrijk.

Het bewijst maar weer eens dat problemen alleen samen kunnen worden opgelost. Niemand kan het alleen.

Nul

Terug naar nul, deze lockdown is voor mij een goed moment gebleken om eens terug te gaan en opnieuw te overwegen wat ik moet doen, of wat ik graag doe. Ik heb al eens eerder een geforceerde reset gehad na mijn hersenletsel. En na een paar jaar heb ik een goede basis gekregen waar ik goed mee uit de voeten kan. En ik kom er langzaam achter dat mijn gestelde doelen langzaam naar de achtergrond verdwijnen, dingen die ik voor mezelf had willen doen na terugkeer naar de ‘echte wereld’.

Na een paar weken wennen aan de lockdown, nieuw ritme vinden heb ik wat tijd genomen om oude aantekeningen op te zoeken van net na mijn revalidatie. En doelen die ik daarin beschreef hadden veelal te maken met leren van nieuwe dingen , vooral op het gebied creativiteit en muziek. En gek genoeg is het moeilijk gebleken mij daar op te storten. Meestal omdat grote delen van de tijd toch opgaan aan alledaagse dingen. Dus ik moet er toch echt wat tijd voor gaan nemen en ook plannen.

Deze nieuwe crisis heeft mij ook aan het denken gezet over de staat van onze maatschappij, en hoe een terug naar nul ook daar van toepassing zou moeten zijn. Een gewaagd herontwerp vanaf nul.

Ook nu weer heeft deze crisis aangetoond hoe fragiel het door ons gekozen en ontworpen systeem werkelijk is. En mijns inziens moet er een heleboel terug naar nul. Opnieuw bedenken hoe we onze maatschappij inrichten en waar we waarde aan hechten en hoe we dingen doen.

De focus op economische groei en het tevreden houden van de grote werkgevers is lang voorbij de houdbaarheidsdatum. De kosten van deze crisis landen ook nu weer op de zwakste schouders, en daar komen er steeds meer van. Veel mensen zijn nog niet hersteld van de financiële crisis van 2008, dat lijkt wellicht zo maar ze zitten wellicht net aan op het niveau van 2008. En missen derhalve 11 jaar ontwikkeling op allerlei gebied.

Het grootste probleem zit hem in de onmogelijkheid voor mensen om hun financiele situatie meer bestendig te maken. De flex economie en daarmee gepaard gaande afbreuk op het gebied van arbeidsrechten zijn gestaag doorgegaan en veel van de risico’s liggen nu bij het individu. Combineer dat met de privatisering in de zorg, energie en tal van andere noodzakelijke bedrijfstakken en je hebt een behoorlijk eenzijdig risico verhaal.

Dit maakt dat de risico’s voor de samenleving als geheel ook enorm zijn gestegen, je ziet nu ook dat overheden enorme stappen moeten doen om het systeem overeind te houden. En dit tegen enorme kosten voor ons allemaal in de toekomst. Het lijkt allemaal een grote gok op een snel (economisch) herstel. Iets wat ook zomaar niet kan gaan gebeuren.

Waar dit aan de ene kant wellicht wat donker overkomt, is het ook een mogelijkheid om een en ander te forceren. Met name op het gebied over hoe wij denken en hoe wij de rijkdom van onze maatschappij meten. Er zijn namelijk zaken die al lang meegeteld hadden moeten worden. Ik denk aan een mix van economische groei, gecombineerd met duurzaamheid, geluk en gezondheid van de mensen in de samenleving en de stand van de natuur en de aarde als geheel. Veel meer gericht op langere termijn, meer kwaliteit en minder kwantiteit. Kwaliteit van leven boven veel dingen bezitten.

Het is wellicht een te hoopvolle gedachte, maar dit systeem van het creëeren van een enorme hefboom op het gebied van financiën , milieu en menselijk risico is onhoudbaar. Ik hoop dus dat deze crisis ruimte geeft aan echt vernieuwend denken en denken in oplossingen gericht op een nieuwe mix.

November 2019 – Dividend

11 maanden zijn inmiddels voorbij in 2019 voor wat betreft het dividend. Dus weer tijd voor een update. Geen enorm spannende verslagen maar langzaam en constant is waar het bij dividend groei allemaal om draait. November is altijd een maand met weinig dividend uitkerende bedrijven, althans in mijn portefeuille. En deze maand is het niet anders. Maar vergeleken met vorig jaar is er toch een aanzienlijke stijging , passief inkomen is erg leuk om te aanschouwen. Dus hier zijn de getallen voor november !

DateStockCurrencyAmount
15-11-2019ASMLEUR10,50
14-11-2019Apple EUR10,31
12-11-2019ASMIEUR30,00
TotalEUR50,81

Hersenletsel, ervaringen en het alledaagse leven

Hersenletsel, voor de meeste mensen is het een ongrijpbaar idee. Het is lastig voor te stellen dat je van de een op de andere dag simpelweg de meest normale dagelijkse taken een opgave worden. Het is daarnaast ook in veel gevallen ‘onzichtbaar’. We zijn inmiddels bijna 3 jaar verder en ik heb weer wat meer geleerd. Wellicht heb ik over sommige zaken al eens geschreven maar het helpt mij altijd even om een als een overzicht in de tijd door mijn gedachten heen te lopen en deze op te schrijven.

Ik heb na mijn revalidatie waarin ik leerde om de eenvoudige dagelijkse dingen weer goed uit te voeren, begon het leren omgaan met de grotere wereld. Waar het in het begin ging over zaken als het gasfornuis uitzetten na het koken, je sleutels meenemen als je de deur uitgaat en meer van dat soort dingen werden de vragen daarna groter. Wat is mijn plaats in de samenleving, wat kan ik nog op het gebied van werk en wat kan ik nog bereiken ?

Deze vragen zijn lastiger te beantwoorden dan verwacht. In het tweede jaar was het blijven toepassen van hetgeen ik geleerd had bij de revalidatie allereerst van belang. Een stabiele situatie creëren aan de hand van een dagelijkse planning. Dit vereist een discipline die ik enorm heb onderschat, je denkt bij weken die gemakkelijk gaan heel snel dat je dan de volgende week wel wat meer kan doen. Daar blijkt echter al snel dat dit niet het geval is. Je moet de spanning zodanig houden dat je wel wat probeert maar je jezelf niet tegen een muur laat lopen. Een week teveel doen kan weken aan instabiliteit veroorzaken.

Na het tweede jaar waarin de routine er beter in kwam. was het tijd om verder te kijken. De optimist in mij dacht nog steeds aan mijn carrière oppakken en weer als een ‘normaal’ mens leven. De eerste moeilijkheid kwam direct al bij het zoeken naar een werkervaringsplek. Simpelweg een stageplaats waarin ik met een beetje begeleiding mijn eigen mogelijkheden op het gebied van werken kan onderzoeken.

Alhoewel iedereen vol lof was over mijn inzet en doorzettingsvermogen zagen de meesten geen mogelijkheden om mij hierin te helpen. Met name de praktische kanten van de begeleiding en eventuele calamiteiten bleken hier een obstakel te vormen.

Gelukkig is er maar 1 persoon nodig die je een kans geeft en dat was in mijn geval ook zo. Het is enorm van belang om weer mee te draaien, al is het zoals in mijn geval maar voor een paar uur per week. Ik heb de vrijheid gekregen om mijn grenzen te kunnen bepalen en heb er een fijne groep collega’s bijgekregen. Ik kan weer wandelen, of eigenlijk de gang oversteken, naar een koffieautomaat. Ik heb werk op mijn eigen niveau en in mijn oude vakgebied.

Het lijken kleine dingen maar zijn erg belangrijk voor je eigenwaarde. Je komt buiten de deur in een andere omgeving en hoeft niet altijd je dagen zelf nuttig in te vullen. Het werk doet dat voor je.

In mijn eigen vakgebied terugkeren was voor mij van groot belang, alhoewel ik niet snel meer nieuwe zaken leer, kan ik nog wel teren op kennis die ik al had voor mijn beschadiging, heel nieuwe zaken worden lastig maar over het algemeen kan ik veel dingen nog prima. Ik ben wel langzamer en hou geconcentreerd werken minder lang vol dan voorheen. Ik heb simpelweg veel meer rust nodig. Maar doordat je binnen je eigen vakgebied aan de gang kan is de energie die nodig is om nieuwe dingen te leren een stuk minder.

Ik heb ook geprobeerd iets heel anders te gaan doen , ik heb werken met mijn handen onderzocht , fietsenmaker, solderen dat soort dingen. Alhoewel leuk als hobby, koste het mij enorm veel inspanning en tijd om de meest eenvoudige handelingen eigen te maken. De motorische problemen bij het leren van nieuwe handelingen en het onthouden van nieuwe theorie bleek enorm lastig. Uiteindelijk was dit een doodlopende weg.

Het terugkeren op eigen vakgebied, hetzij met minder verantwoordelijkheden en lager tempo is voor mij van groot belang geweest om de werkervaringsplek succesvol te laten zijn. Vaak proberen mensen iets heel anders te gaan doen, op het oog eenvoudiger werk dat gemakkelijk te leren moet zijn. Dat is het voor mij in ieder geval niet geweest. Wellicht zou hier meer aandacht voor moeten zijn, ik ben niet minder intelligent geworden, slechts langzaam en sneller moe. Alhoewel dat het volledig werken in de weg staat wil dit niet zeggen dat je afgeschreven bent.

Het doel om volledig terug te keren naar een volledige baan is niet haalbaar gebleken, ik probeer nog wel om meer uren te gaan maken en doelen te stellen die op veel kortere termijn haalbaar zijn. De werkervaringsplek heeft inmiddels geresulteerd in een baan voor een paar uur in de week. Ook dit was weer een boost voor het zelfvertrouwen en geeft een gevoel van zelfstandigheid. Enorm belangrijk.

De samenleving is ingericht voor mensen die op volle snelheid mee kunnen draaien. Het liefst nog een tandje sneller. Zodra je door wat voor reden dan ook ineens stilstaat is het enorm moeilijk om weer aan te haken. Er zijn behoorlijk wat mensen met een beperking, waarvoor op papier een heleboel mogelijkheden bedacht worden om mee te kunnen doen.

Alle goede bedoelingen, reintegratie programma’s , plannen op het gebied van participatie ten spijt is het in de praktijk heel lastig om op een of andere manier weer mee te doen. Ik heb daarin geluk gehad, ik ben de juiste mensen tegengekomen op de juiste tijd. Anderen zijn echter niet zo gefortuneerd gebleken en hebben hier dagelijks last van, buiten de ‘standaard’ hinder van een beperking. Het trekt een extra wissel op het leven van die mensen, want ik weet zeker dat ze niets liever doen dan lekker meedraaien.