brain damage – Cornerman

Kleine verbeteringen , groot resultaat

In mijn streven naar het lopen van een marathon onder de 3 uur ben ik tot een voor mij bijna nieuwe ontdekking gekomen. Ik had er natuurlijk al eens over gelezen, maar er nadien nooit heel veel aandacht meer aan geschonken. De zeer kleine verbeteringen die optreden als je iets maar lang genoeg doet.

Het is in de sport al een aantal jaren een begrip, verbeter steeds op alle gebied een klein beetje en de som van het totaal van die verbeteringen is vele malen groter. Nu is dat natuurlijk ook zo wiskundig gezien , maak maar een simpele spreadsheet, geef een nummer is en tel er steeds 1% bij op. De wet van de samengestelde interest aan het werk.

Tijdens mijn trainingsschema bleek al dat regelmaat enorm belangrijk is om deze verbeteringen te bereiken, en de eerste tijd merk je er niet heel veel van, daarvoor zijn de verbeteringen te klein in eerste aanleg. Maar wonderbaarlijk genoeg is er dan ineens een doorbraak, mijn tijden werden beter en mijn hartslag ging omlaag en mijn hersteltijd werd korter.

Ik hou bij lange na niet alles bij zoals de data gedreven top sporter dat doet , maar ik merkte het effect heel goed. Alsof het uit het niets kwam. En dat is totaal niet zo natuurlijk, de regelmaat en geleidelijke opvoer van de trainingsarbeid maakt dat deze doorbraak er is gekomen. In eerste instantie zie en merk je dus een hele tijd niets of niet heel veel. Het lijkt er op alsof je op conditie blijft maar de grote vooruitgang is er niet. Het gevaar is dus dat je afhaakt. Of je gaat vervelen en je stort op een andere activiteit.

Tijdens het revalideren is mij ook altijd op het hart gedrukt om kleine overwinningen te vieren, ik was echter voornamelijk geïrriteerd omdat ik mijn grote doel niet haalde. Ik probeerde dat te compenseren door steeds harder te werken en steeds viel ik weer terug. Uiteindelijk heb ik mij aan schema’s geconformeerd en ging het beter, alleen in dit geval bleef de echte doorbraak, voor mijn gevoel uit.

Achteraf blijkt dat de tijd die ik daarmee bezig was simpelweg te kort was , je kan in een jaar niet zo gek veel bereiken blijkt nu, ik moet dus terug naar mijn tekenbord en opnieuw gaan kijken hoe ik kleine verbeteringen kan bereiken door middel van regelmaat en heel langzaam opvoeren van belasting. Ik zit nu al tijden in een vacuüm van geen vooruitgang, anderzijds zou dat de grens kunnen zijn, maar ik geloof in meer.

Het hardlopen bewijst het immers , voor mij althans. En als ik er over nadenk geldt het voor allerlei gebieden. Het leren lezen bijvoorbeeld, of het afbetalen van een grote schuld. In het begin lijkt het een druppel op een gloeiende plaat, maar op een gegeven moment gaat het balletje rollen. En dan gaat het ineens hard.

Wat heb ik geleerd, het is belangrijker om regelmatig , volgens een vast schema iets te doen, en zo de voordelen van kleine verbeteringen mee te pakken, dan in een keer door middel van een sprint proberen een doel te bereiken. Volhouden is daarin van enorm belang, het moet een gewoonte worden en geen beproeving.

Op naar meer kleinen verbeteringen !

Onder de 3 – Trainingsweek 12

De twaalfde week zit er ook weer op. Deze week is het wat zwaarder geweest dan anders. Mijn hersenen werkten deze week alles behalve mee, ik was mentaal heel moe. Ik kom mijn dagelijkse dosis prikkels maar moeilijk verwerken. Waar hardlopen normaal de extra push geeft om mijn hoofd leeg te maken, was het nu bittere noodzaak om de stapel onverwerkte informatie enigszins te controleren.

Maar door de moeheid moest ik mijzelf wel echt uit bed slepen, het starten van een training en gaan was deze week absoluut het moeilijkste deel. Eenmaal buiten gaat het dan wel altijd weer. De moeilijke weken maken echter dat je de goede weken meer waardeert. De trainingen zelf gingen goed, de duurlopen in het nieuwe tempo gaan steeds iets soepeler. Ik zal bij mijn eerstvolgende marathon nog niet onder de 3 uur gaan lopen , maar ik hoop dat ik deze vooruitgang kan doorzetten.

Op naar week 13 !

Angst

Angst, wat is mijn grootste angst ? Het verliezen van controle, of beter gezegd de illusie van controle. Ik heb altijd zoveel mogelijk controle willen uitoefenen op mijn eigen leven. Vaak tot het uiterste. Dat gecombineerd met het stellen van hoge eisen en verre doelen maakte dat het nogal eens ingewikkeld werd om ook echt controle te hebben. Niet zozeer over je doelen maar over jezelf.

Uiteindelijk is mijn grootste angst dus bewaarheid geworden, ik heb nu maar in beperkte mate controle over mijn leven , de stand van mijn brein varieert per dag en dat maakt dat ik per dag met onverwachte zaken te maken kan krijgen. Natuurlijk doe ik er nu ook van alles aan om dit te controleren, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

Het verschil is echter dat ik niet krampachtig probeer het ten koste van alles, maar dan ook alles om dit te controleren. Ik kan namelijk niet meer doen dan goed plannen, sporten en rust nemen. Het controleren zou namelijk enorm veel energie kosten en die is dus juist schaars.

Het heeft mij geleerd veel meer in het moment bezig te zijn, je kan je leven namelijk niet controleren. Natuurlijk kan je de voorwaarden scheppen om zoveel mogelijk kans te maken om je doelen in het leven te halen, en dat is een houding die ik iedereen aan kan raden. Maar uiteindelijk ben je afhankelijk van zoveel factoren dat er een moment komt dat het niet meer nuttig is om meer te doen om controlere uit te oefenen. Dan kom je terecht in een illusie , waar je steeds verder gaat om een steeds kleiner wordende invloed op uiteindelijk onverwachte gebeurtenissen uit te oefenen.

Energie die je veel beter kunt besteden aan de leuke dingen in het leven, of aan activiteiten die je wel verder brengen dan alleen werken aan controle.

Het is een vreemde gewaarwording om altijd terug te vallen op je oude gewoontes, deels heeft het mij veel gebracht en nog brengen de discipline , wilskracht en de control freak in mijzelf mij nu ook ver. Maar voorheen zaten deze eigenschappen mij ook vaak genoeg dwars. Op een manier waarop ik steeds verder afkwam van de doelen die ik wilde bereiken. Het controleren was een doel op zich. Er zat vaak genoeg geen logica meer in.

Nu is er meer overgave, de frustratie over mijn slecht werkende brein is er nog altijd, ook de acceptatie is nog ver weg. Maar wat ik wel geleerd heb is dat je je energie beter kan steken in de stappen die nodig zijn om je doelen te bereiken dan dat je overdreven veel energie steekt in het controleren van oncontroleerbare omstandigheden of de laatste nutteloze puntjes op de i. Problemen doemen toch wel op, en als die zich voordoen dan maak ik me er dan wel druk om.

Het maakt dat het leven nu gek genoeg veel meer richting heeft en ook meer ontspannen is dan voorheen. Alles gaat alleen op veel kleinere schaal, en in een lager tempo. Onnodige angst is een slechte raadgever, en het werken aan het overwinnen van deze onnodige angst is een enorm waardevol blijvend effect van mijn hersenbeschadiging. Ik betwijfel of ik er anders ooit overheen was gekomen.

3 jaar later

3 jaar later alweer, sinds mijn hersenontsteking, een soort van 3e verjaardag rond mijn 39e verjaardag als het ware. Het was weer een jaar van leren, leren omgaan met de beperkingen die ik nu eenmaal heb. Het belangrijkste is dit jaar geweest de realisatie dat er echt limieten zitten aan wat je voor elkaar kan krijgen. Het opbouwen in meer doen op het gebied van werk, sociaal leven en alle andere activiteiten gaat niet oneindig door. Stiekem heb ik altijd de hoop en toch ook wel overtuiging gehad dat ik dankzij zorgvuldig plannen en opbouwen weer terug zou kunnen komen op mijn oude niveau, en terug kom keren naar mijn oude ik.

Dat blijkt toch anders in elkaar te steken, afgelopen jaar het werk een tijdje opgeschroefd naar 8 uur verspreid over eerst 2 en later 3 dagen per week. Dat ging een tijdje goed dacht ik, echter toen de klap kwam heeft dat een paar maanden geduurd voordat ik daarvan weer hersteld was.

Ik hou het nu dus op 6 uur per week over 2 dagen. Dat kan ik hersteld krijgen en dan kan ik nog een andere sociale activiteit in de week ondernemen. Dat zijn altijd leuke momenten, met vrienden en familie. En daar ga ik nogal eens over mijn grenzen heen, puur omdat het altijd fijn is om ze om je heen te hebben. Dat is nog een punt van aandacht hoe ik dat beter kan organiseren zodat ik die momenten maximaal kan benutten.

In dit alles blijkt fysiek fit blijven een enorm belangrijke rol te spelen, hoe fitter ik ben , hoe beter ik kan omgaan met momenten dat het onverwacht ineens slecht gaat. Dan ga je op fysieke kracht door en val je niet direct om. Dat helpt nogal eens om thuis te komen op momenten dat je een trein mist , het erg druk is of je gewoonweg vergeet dat je toch echt rust moet nemen.

De periodes dat ik minder kon sporten waren ook de periodes dat het moeilijker functioneren en herstellen was. Gelukkig beleef ik enorm veel plezier bij het hardlopen en maakt dit mijn hoofd ook goed leeg. Eigenlijk kan ik wel stellen dat dat het enige is dat ik echt kan controleren, gelukkig maar want het is het instrument om goed te functioneren.

Mijn linkerkant blijkt ook een stuk slechter te zijn geworden dan voorheen, dat viel eerst niet heel erg op ik was al voornamelijk rechts. Tijdens de revalidatie heb ik dat niet als zodanig opgemerkt. Door zelf te oefenen en mijn kracht in de linkerkant te trainen hoop ik dit weer te verbeteren.

Het moeilijke van dit alles is dat ik waarschijnlijk op mijn maximale belasting zit, en ik weet nu wat er voor nodig is om zo goed te blijven, veel discipline, rust, fit blijven en planning. Het is vreemd om geen volledige baan te hebben, voor een groot deel afhankelijk te zijn van anderen en zeer beperkt te kunnen sturen in je plannen voor de toekomst. Desalniettemin is het een enorm geluk om zo goed nog te zijn, fijne familie en goede vrienden te hebben en daar op terug te kunnen vallen. Dat is een groot geluk en daar ben ik heel dankbaar voor.

Het is voor de toekomst belangrijk dat ik nu echt aan de acceptatie ga beginnen en niet krampachtig maar vooruitgang wil boeken, ik moet het veel meer gaan zoeken in natuurlijke vooruitgang en behoud van mijn huidige toestand. Meer ontspanning en minder moeten. De uitdaging zoeken binnen wat ik nog wel kan beïnvloeden.

2019 doelstellingen

Een nieuw jaar en nieuwe doelstellingen, voor mij een eerste keer dat ik ze echt hard neerzet. Ik heb altijd wel to do lijsten en ruwe doelen maar nooit echt een vaste lijst. Dit houdt onder andere in dat ik af en toe de focus mis. En dat de to do lijsten veel te lang worden.

Allereerst de financiële kant. Ruwweg te verdelen in lastenverlaging en vermogensopbouw. Voor het onderdeel lastenverlaging kom je al snel uit op de hypotheek, de enige en grootste openstaande schuld. Vorig jaar een flink deel al afgelost en het blijft toch een mooie eenvoudige manier om de maandelijkse lasten naar beneden te krijgen. Nu kom ik echter uit op een punt dat alle andere alternatieven voor wonen die er zijn, huren , ander huis kopen altijd duurder zijn dan mijn huidige woonlasten. De schuld moet natuurlijk worden terugbetaald maar de nadruk ligt daar niet meer op. Andere beleggings categorieën leveren over tijd simpelweg meer op. Het doel voor heel 2019 is 1200 euro extra af te lossen.

Dan is er nog de aandelen en ETF portefeuille, ook daar gaat een vast bedrag per maand heen, verdeeld over ETF’s en zelfgekozen bedrijven waarin ik investeer. Uiteraard blijf ik hierbij letten op de dividenduitkeringen, als onderdeel van mijn passieve inkomensstrategie. Het doel is om de passieve inkomensstroom in de buurt van de 1500 euro te krijgen. Het passieve inkomen uit dividenden is voor 2018 uitgekomen op 1021,80. Het is voor het eerst dat het bedrag boven de 1000 euro zit. Een kleine mijlpaal. Eens kijken of het nieuwe doel te halen is.

Nieuw in 2018 zijn mijn eerste stappen in de optie handel geweest, dat is eigenlijk de grote verrassing gebleken van 2018. Ik schreef voorheen af en toe een optie op een aandeel als ik van plan was deze aan te schaffen. Meestal werd ik er niet aan gehouden en herhaalde ik dit zo af en toe. Na een tijdje heb ik dit dus wat gestructureerder aangepakt en ben ik ook gaan schrijven op de aandelen die ik in bezit heb. Aan het eind van het jaar heb ik daar aan toegevoegd dat ik mijn cash reserve als buffer ben gaan gebruiken om extra opties te kunnen schrijven. Je kan namelijk een redelijk goede inschatting maken of je je cash buffer de komende maand al dan niet nodig hebt. En een deel daarvan kan je dus prima gebruiken om wat extra rendement mee te genereren.

Al met al zijn deze eerste stappen in de opties goed bevallen en hebben heeft dit op het geriskeerde bedrag een rendement van 10,21 % opgeleverd. Wellicht niet heel schokkend maar voor mij genoeg aanleiding om daar in 2019 meer over te leren, ik hou mijn leerproces bij in mijn blogs over opties.

Er zijn dus 3 financiële doelstellingen, blijven aflossen, passief inkomen vergroten en extra inkomen genereren uit opties.

Maar zonder gezondheid heb je niets aan geld, 2018 was weer een leerzaam jaar voor wat betreft de gevolgschade van mijn hersenontsteking. Ik heb her en der teveel hooi op mijn vork genomen en ben mezelf meer dan eens tegengekomen. Voor 2019 is het daarom van belang om bewuster van te zijn. Het eindelijk echt te accepteren dat niet alles meer kan en ook niet door steeds iets meer te willen doen.

De focus ligt dus op sterker worden, mijn linkerzijde meer trainen, beter plannen om zware terugvallen te voorkomen en verder werken aan acceptatie van mijn limieten. In plaats van grote stappen terug naar het begin van mijn revalidatieperiode en de kleine stappen omarmen. Ik zal hier in een latere blog dieper op ingaan. Voor nu wens ik iedereen een gezond en voorspoedig 2019!

Experimenten, reizen per vliegtuig

Afgelopen maand was het weer tijd voor een experiment , dit keer wederom een test om te zien hoe ver ik kan gaan met reizen. Het was al een tijd geleden dat we een echte ouderwetse vakantie hadden ondernomen. Na een tweetal succesvolle kleine reisjes was het nu tijd om te gaan vliegen, eindbestemming Tenerife , de Canarische eilanden.

Het B&B en het stadje waar we deze vakantie gingen doorbrengen was bekend terrein van vorige vakanties, dus mijn aanpassingstijd zou minimaal moeten zijn. Normaal gesproken was dit ons startpunt of eindpunt nagelang we aankwamen of weer vertrokken. Nu bleven we er de gehele week en zien dan wel hoe het gaat.

De weken vooraf was ik flink nerveus en gespannen over de reis, met name het vliegen en het resultaat ervan zaten mij dwars, straks lig ik de hele week op bed en kom ik het B&B niet uit.

Om de reis wat op te delen hadden we een hotel geboekt bij het vliegveld omdat we vroeg moesten vliegen en ik dan tussendoor wat rust zou kunnen nemen. Op de dag van de vlucht hebben we een taxi genomen naar het vliegveld en op ons gemak onze bagage afgegeven en afgewacht. Na het baarden bleek dat we de verst weg gelegen start en landingsbaan hadden toegewezen gekregen dus het duurde even.

Al met al ging het vliegen goed de eerste paar uur, maar in het laatste uur kon mijn brein het allemaal niet meer bijhouden, ik kon mijzelf niet meer uit de herrie, de beweging en de druk in mijn hoofd krijgen.

Na het landen viel de druk wat weg en gelukkig scheen de zon, iets dat daar eigenlijk bijna 365 dagen per jaar zo is maar ik was er erg blij mee. We namen een taxi naar het B&B en onze kamer was al zo goed als klaar.

Vooraf had ik ingecalculeerd dat ik na de vliegreis heen een flinke dip zou hebben , dit viel mee en mijn middag dutjes waren voldoende om een en ander te compenseren. Dus we hadden de mogelijkheid om gelijk te genieten van de zon het eten en lekker te ontspannen.

In de eerste helft van de week waren de middag dutjes afdoende om een en ander te verwerken , maar in de tweede helft bleek dat niet meer zo te zijn, het instort moment kwam dus later dan aanvankelijk gedacht. Verder rustig aan gedaan en een tripje met het openbaar busvervoer naar de hoofdstad gedaan. Op onze laatste avond nog gegeten in ons favoriete restaurant en het was alweer tijd voor de vlucht naar huis.

Het was erg lekker om weer eens echt het land uit te zijn voor een vakantie, het klinkt wellicht vreemd maar het voegt gewoon wat toe aan een vakantie door simpelweg in een ander land te zijn.

Ik heb genoten van de vakantie maar achteraf wat gemengde gevoelens wat betreft mijn conditie, zoals gezegd was de verwachting dat de eerste dagen moeilijk zouden zijn en daarna beter, dit was precies andersom. Daarbij genomen hebben we eigenlijk niet veel gedaan , zeker in vergelijking met vorige vakanties. Een weekje ontspannen en niets doen op vakantie kan wel, maar daarna is het toch wel erg leuk om er lekker op uit te gaan en de plek te ontdekken waar je bent. Dit is voor mij toch wel de grootste lol. Het is een aanpassing waar ik moeite mee heb. Niet dat het geen enorme luxe is om op vakantie te kunnen , maar het soort vakantie is wel heel anders.

Na thuiskomst heb ik moeite gehad om mijn ritme weer te vinden, onverwachte vermoeidheid en ook onvoldoende tijd genomen om dit met echte rust te compenseren. Wel heb ik hier weer heel veel van geleerd voor een mogelijk volgende keer. Never stop trying, and exploring , zoals ze ook wel zeggen bij een beroemd buitensport merk.

Ups en downs

Meestal als ik een stukje hier schrijf gaat het over een horde die ik genomen heb, een nieuw succes dat ik te vieren heb of andere positieve zaken aangaande mijn hersenschade en de weg van het herstel.

Maar soms keert het getij zich tegen mij, als ik zo’n periode heb is schrijven wel het laatste waar je aan denkt. Ook wil je niet overkomen als iemand die er over zeurt of klaagt op welke wijze dan ook. Hoe open ik er in het echte leven ook over ben.

Maar net als met alles op het goede oude internet is het benadrukken van al het positieve en het niet hebben over de nadelen niet erg realistisch. Ook niet voor andere die wellicht mijn schrijfsels lezen en zich in eenzelfde situatie bevinden. Het geeft een vertekend beeld en dat is nooit goed.

Dus ga ik meer schrijven over alles wat er rondom mijn leven en mijn hersenbeschadiging gebeurd, en niet meer alleen de grote overwinningen die ik op mijzelf behaal.

De laatste paar weken stonden er een hoop leuke dingen op het programma, allemaal prima gepland en de meeste gingen ook goed. Behalve dat ik steeds minder echt rust begon te nemen, veel dingen even tussendoor deed en niet veel meer deed aan plannen behalve de grote dingen. En ik luisterde niet meer naar mijn vriendin die mij waarschuwde om meer rust te nemen.

Dat ik niet meer luisterde , dat had voldoende moeten zijn qua hints. Maar goed dat deed ik niet en toen ging het bergafwaarts. Praten ging langzaam van slecht naar verschrikkelijk en de concentratie was al helemaal naar de maan.

Dus op een gegeven moment had mijn brein er meer dan genoeg van en ging het uit. Dat betekend feitelijk dat alles extra moeilijk wordt. De basis taken die je op een dag moet doen worden hele ondernemingen. Uit bed gaan is bijvoorbeeld en hele opgave en als je dan daarna op de bank gaat liggen is er vanaf komen een tour de force. Enige oplossing, heel veel rust nemen.

Dus na een hele bak verplichte rust en wat hardlooprondjes later ben ik weer opnieuw opgestart, nog een beetje wazig en alles hapert nog maar dat komt wel weer goed. Maar dit soort harde resets moet je eigenlijk ten alle tijde voorkomen.

Les geleerd, ik moet weer plannen en mij daaraan gaan houden.

Dusseldorf stedentrip

Weer een experiment om te kijken hoe ver ik kan gaan, een weekendje Dusseldorf , waar zoals bij veel van de stedentrips een marathon te lopen is. Mijn 3e keer in Dusseldorf. De voorbereiding was door de forse griep niet ideaal, en mijn linkerbeen is her en der wat pijnlijk. Dat heeft wat te maken met een bult op mijn kuit na een misstap bij het traplopen. Waarschijnlijk een kleine spierscheuring. Hopelijk is het genoeg hersteld.

Gecombineerd met het vooruitzicht op een flinke treinreis en drukte van de stad was ik behoorlijk nerveus vooraf. We hadden alles goed ingedeeld, op vrijdag de heenreis , op zaterdag een lege dag, op zondag de marathon en op maandag terug.

De heenreis verliep door werkzaamheden aan het spoor niet via de ICE maar via de normale treinverbindingen. Het was gelukkig lekker rustig in de trein naar Venlo alwaar we de overstap hadden op het boemeltje naar Dusseldorf. Rond de middag aangekomen in Dusseldorf en ingecheckt in het hotel.

Na de lunch op het terras en een bezoek aan de gigantische Edeka supermarkt om de hoek bij het hotel wat gewandeld en rustig aan gedaan Aan het einde van de middag wat rust gepakt in het hotel en aan het einde van de middag naar ons favoriete hamburgerrestaurant in de Medienhafen.

Zaterdagochtend na het ontbijt naar Niederkassel gegaan om de rust en de Japanse tuin te bezoeken, de rust gevonden maar de Japanse tuin ging pas veel later open. Dus gaan wandelen door deze mooie groene wijk. Gebak en koffie tussendoor, het is denk ik de beste buurt om te wonen in heel Dusseldorf, zo groen en zo dicht bij de stad. Wel alleen voor de happy few. Na de wandeling gaan lunchen bij ons favoriete lunch en ontbijttentje. Altijd leuk om te zijn en lekker relaxed te zitten. S’middag’s geslapen en s’avond’s wat eten gehaald bij de Edeka op de hoek, erg lekkere toetjes en verse salades met brood en wordt. Vroeg gaan slapen want morgen moet er een stukje gelopen worden.

Zondagochtend de dag van de marathon, start om 9 uur in de ochtend dus vroeg op om te ontbijten en voor te breiden. De zenuwen zijn goed aanwezig. De grote vraag is of ik genoeg deurconditie bezit om het tot een redelijk einde te brengen. We wandelen naar de start door Altstadt waar de laatste kroegtijgers uit de kroegen worden geveegd, vriendelijk met een bezem. Er is wat te vieren geweest want het plaatselijke Fortuna Dusseldorf is gisteren gepromoveerd.

Aangezien het een kleine marathon is , ongeveer 4000 deelnemers is het lekker ruim bij de start. Lekker warmgelopen en even wat kleine test sprintjes gedaan om te voelen hoe mijn linkerbeen zich houdt. Dat voelde goed. Geen pijn in mijn kuit en ook de rest van mijn been voelt prima. Een 10 minuten voor de start zoek ik mijn startvak op en begint het wat te regenen. Mijn vriendin kan gezellig naast het vak staan en gaat even later naar het eerste punt, door de opzet waarbij je steeds weer terugkomt in een klein deel van de stad is het ideaal voor toeschouwers en kunnen ze de lopers vaak voorbij zien komen. Leuk en goed voor de moraal.

Dan is het zover, de start, de spanning is gelijk weg, dat is gelukkig altijd zo als je eenmaal loopt. Ik zit bij de pacers van 3:14 en weet wel dat ik dat tempo niet ga volhouden. Maar nu is het tempo prima en doordat je in een groepje zit blijf je lekker warm. Dat is wel prettig aangezien er steeds wat meer regen valt. Mijn vochtinname blijkt niet helemaal ideaal want ik moet onderweg 4 keer stoppen om af te wateren. De eerste 2 keer loop ik nog terug naar de 3:14 groep maar na de 3e keer laat ik dat idee schieten, het kost simpelweg gewoon teveel energie.

Ik loop prima en voel mij verder erg goed. Bij iedere stop drink ik wat en neem wat banaan en gel. Bij het lopen door Niederkassel en Oberkassel komt er flink wat water uit de lucht en wat kleine hagel. Ik krijg het op de brug terug wel wat koud en ben doorweekt. Gelukkig gaat het tempo houden nog prima. Na 30 kilometer worden de benen wel wat zwaarder en lukt het niet meer om het tempo van het begin te houden. Ik besluit om niet te forceren en gewoon op gevoel uit te lopen, dat gaat nog prima. In mijn beleving ben ik vrij snel bij de grote sticker op de weg die het 40 kilometer punt aangeeft. Ook is de zon al een tijdje doorgebroken en ben ik goed aan het opdrogen en heb het niet koud meer. Dit helpt ook. Het laatste stukje naar beneden naar de finish en ik ben er. Zoals altijd stoppen mijn spieren er acuut mee als ik over de finish loop. Dat is altijd een vreemde gewaarwording. De tijd ook, mijn eigen horloge geeft aan 3:21:11. Een parcoursrecord. Ik ben erg blij en vooral ook met het verloop, geen moment stuk gezeten of moeilijkheden gehad. De race leek zo voorbij te zijn gegaan. Een mijlpaal weer. In ervaring en in het hardlopen.

Na de finish zoeken we elkaar weer op en eten we curryworst. Even de maag weer vullen. Daarna wandelen we rustig naar het hotel, de zon schijnt nog steeds en het wordt warmer. Aan het eind van de middag een wandeling naar Medienhafen voor een terrasje en wat zonnestralen. Hierna lopen we via een voor ons onbekende wijk weer terug. Weer een nieuwe ontdekking en zeker iets om de volgende keer te bezoeken.

S’avonds eten we vlakbij het hotel in een goed Thais restaurant, dan is het tijd om het hotel op te zoeken en wat te slapen. Maandagochtend wacht de terugreis. Het weer is dan helaas een stuk minder. Maar het mag de pret niet drukken. De terugreis verloopt prima en aan het einde van de dag zijn we weer thuis.

Deze reis is prima verlopen en ik ben daar nog het meest gelukkig mee. De marathon lopen was een mooie bonus. Het heeft mij geleerd dat met de juiste spreiding en rust ik toch een heel eind kan komen op het gebied van onze grootste hobby. Reizen.

2 jaar later

2 jaar later, het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik een hersenontsteking heb gekregen en het is vandaag 2 jaar geleden dat ik het ziekenhuis uit ging. Het kan ook een dag later of eerder geweest zijn, maar dat mag de pret niet drukken.

Ik heb zo af en toe wat geschreven over mijn herstel en de weg die ik heb bewandeld. Het vreemde is dat dit een goede manier is om het een en ander op een rijtje te krijgen. Even een korte samenvatting van de afgelopen 2 jaar. 1 jaar revalidatie, verhuizing naar een rustiger omgeving, werkervaringsplek op de Universiteit Utrecht, veel leermomenten en ondertussen gelukkig lekker kunnen hardlopen. Met als afsluiter de marathon van Amsterdam.

Dus is het allemaal zonneschijn? Nee dat nu ook weer niet. Mijn geheugen laat mij fors in de steek op gezette tijden en mijn snelheid van handelen is niet heel groot. Ook gooi ik nog steeds woorden door elkaar en roep derhalve geregeld iets geks. Ik kan er gelukkig wel mee omgaan en probeer zodra ik nieuwe mensen ontmoet een opening te vinden om even beknopt uit te leggen waarom er af en toe een hapering of een gek woord door het gesprek kan vliegen.

Dat is de praktische kant, voor het verdere is het vreemd om geen ‘echt werk’ te hebben. Als in de echte controle op je eigen toekomst , carrière en vooruitzichten. Misschien is dat altijd meer een gevoel dan dat je er daadwerkelijk alle controle over hebt, maar toch ik voel mij nu weleens te veel afhankelijk. Het is ook geen bewuste keuze geweest, niet iets waar je naar toe leeft op het moment dat je bijvoorbeeld een wereldreis gaat maken en daar een jaar de tijd voor neemt.

Ik ben nu ver genoeg in mijn herstel om te beseffen dat het niet heel veel beter gaat worden dan dat het nu is.
Ik zal altijd rekening moeten houden met herstelperiodes voor allerlei dagelijkse en niet alledaagse zaken.

Ik vergelijk het altijd een beetje met topsport, je moet fit blijven en zorgen dat alle voorwaarden goed zijn om in wedstrijdvorm te raken en te blijven. Een paar dagen minder aandacht besteden aan de balans van activiteit en herstel en je ondervindt er hinder van.

Het haalt de spontaniteit er een beetje uit. Onverwacht een weekendje weg is er niet meer bij. Even snel iets halen dat je vergeten bent ? Ook niet handig. Het dwingt tot het plannen van dingen die je eigenlijk niet wil plannen.

Ik besef mij terdege dat ik heel veel geluk heb om er nog gewoon te zijn, in de conditie waarin ik ben. Dat sommige zaken niet gaan zoals voorheen is iets dat ik zal moeten leren accepteren. Het heeft mij wel geleerd om tijd meer te waarderen, je hebt er slechts een onbekende hoeveelheid van.