recovery – Cornerman

Hersenletsel, 5 jaar later

Moeilijk te geloven dat het alweer 5 jaar geleden is, al is 2020 natuurlijk een vreemd jaar geweest waarin de tijd tegelijk stil heeft gestaan en enorm snel voorbij is gevlogen. 2021 markeert de 5e verjaardag van mijn hersenletsel, of nieuwe ik.

Voor de mensen die nieuw zijn op dit blog en mijn eerdere schrijfsels over dit onderwerp gemist hebben een korte samenvatting. 5 jaar geleden heb ik na een ontsteking in mijn hersenen gehad en na een revalidatieperiode blijvende schade overgehouden.

Waar moeten we dan aan denken ? Zaken als spraak, het uitspreken van verkeerde woorden, onsamenhangende zinnen. Korte en lange termijn geheugenproblemen. Rondom prikkels als geluid, beeld en drukte heb ik moeite, alles komt tegelijk binnen als het ware mijn hersenen filteren de onnodige informatie niet meer uit. Lezen is lastig bij vlagen en wat motorische problemen.

Na de eerste periode van revalidatie en een periode van proberen zoveel mogelijk terug te komen op ‘het oude niveau’, ben ik nu aangekomen bij acceptatie. Acceptatie dat veel verbetering er niet meer inzit.

Ondanks dat het vanaf het begin duidelijk is geweest dat volledig herstel er niet inzat ben ik altijd op zoek geweest naar een manier om het wel voor elkaar te krijgen. Bewust of onbewust.

En waar planning en rust nemen heel belangrijk zijn en voor een groot deel ook werken, zijn er ook periodes dat het niet werkt. Dat zijn de periodes dat je ook echt geconfronteerd wordt met het letsel, met je nieuwe ik. Dan lijkt niets te werken en zit er niets anders op dan echt rust nemen. En wachten tot het beter wordt. Het goede nieuws is dat het beter wordt. Er komt weer een moment dat het ritme weer gaat werken. Maar waar ik voorheen dan probeerde om de grenzen zoveel mogelijk op te zoeken, geniet ik nu gewoon van de voordelen.

Natuurlijk blijft het lastig en wil je zoveel mogelijk meedraaien, maar het is niet erg om toe te geven dat meedraaien er voor jou anders uitziet. Het heeft mij ook inzicht gegeven in wat ik wel kan, hoever ik redelijkerwijs kan gaan zonder al te vaak over mijn grenzen heen te gaan. Dat het geen exacte wetenschap van plannen en rust is. Maar dat het een golvend geheel is met goede en minder goede periodes. Er zit een grens aan en die grens is geen goed zichtbare lijn , en dat kan weleens frustrerend zijn. Je kan teveel doen als het lekker gaat en alsnog jezelf tegenkomen aan de andere kant van de grens. Je kan te weinig doen en jezelf verliezen in een periode van rondjes draaien in je hoofd.

Ik ben blij met dingen die ik wel kan, het werk dat ik doe en hobby’s die ik nog kan uitoefenen. Ik besef mij dat ik veel geluk heb gehad, je krijgt niet vaak de kans om na zo’n aanvaring met je gezondheid terug te keren. Dat is niet iedereen gegeven.

Het is een rare periode waar veel mensen bewust of onbewust over de grenzen van hun kunnen heen gaan. En zoals velen , was ik niet gewend om over mijn welzijn te praten, maar praten helpt. Iemand die luistert is alles wat er nodig is.

Dus zit het tegen, zit je in een periode waar het lijkt alsof er geen beweging in zit en wat je ook probeert niets lijkt te werken ? Zoek iemand die je vertrouwt en praat erover. Of schrijf het van je af. En deel het op een later moment. Zoek steun. Het helpt echt.

Hersenletsel, ervaringen en het alledaagse leven

Hersenletsel, voor de meeste mensen is het een ongrijpbaar idee. Het is lastig voor te stellen dat je van de een op de andere dag simpelweg de meest normale dagelijkse taken een opgave worden. Het is daarnaast ook in veel gevallen ‘onzichtbaar’. We zijn inmiddels bijna 3 jaar verder en ik heb weer wat meer geleerd. Wellicht heb ik over sommige zaken al eens geschreven maar het helpt mij altijd even om een als een overzicht in de tijd door mijn gedachten heen te lopen en deze op te schrijven.

Ik heb na mijn revalidatie waarin ik leerde om de eenvoudige dagelijkse dingen weer goed uit te voeren, begon het leren omgaan met de grotere wereld. Waar het in het begin ging over zaken als het gasfornuis uitzetten na het koken, je sleutels meenemen als je de deur uitgaat en meer van dat soort dingen werden de vragen daarna groter. Wat is mijn plaats in de samenleving, wat kan ik nog op het gebied van werk en wat kan ik nog bereiken ?

Deze vragen zijn lastiger te beantwoorden dan verwacht. In het tweede jaar was het blijven toepassen van hetgeen ik geleerd had bij de revalidatie allereerst van belang. Een stabiele situatie creëren aan de hand van een dagelijkse planning. Dit vereist een discipline die ik enorm heb onderschat, je denkt bij weken die gemakkelijk gaan heel snel dat je dan de volgende week wel wat meer kan doen. Daar blijkt echter al snel dat dit niet het geval is. Je moet de spanning zodanig houden dat je wel wat probeert maar je jezelf niet tegen een muur laat lopen. Een week teveel doen kan weken aan instabiliteit veroorzaken.

Na het tweede jaar waarin de routine er beter in kwam. was het tijd om verder te kijken. De optimist in mij dacht nog steeds aan mijn carrière oppakken en weer als een ‘normaal’ mens leven. De eerste moeilijkheid kwam direct al bij het zoeken naar een werkervaringsplek. Simpelweg een stageplaats waarin ik met een beetje begeleiding mijn eigen mogelijkheden op het gebied van werken kan onderzoeken.

Alhoewel iedereen vol lof was over mijn inzet en doorzettingsvermogen zagen de meesten geen mogelijkheden om mij hierin te helpen. Met name de praktische kanten van de begeleiding en eventuele calamiteiten bleken hier een obstakel te vormen.

Gelukkig is er maar 1 persoon nodig die je een kans geeft en dat was in mijn geval ook zo. Het is enorm van belang om weer mee te draaien, al is het zoals in mijn geval maar voor een paar uur per week. Ik heb de vrijheid gekregen om mijn grenzen te kunnen bepalen en heb er een fijne groep collega’s bijgekregen. Ik kan weer wandelen, of eigenlijk de gang oversteken, naar een koffieautomaat. Ik heb werk op mijn eigen niveau en in mijn oude vakgebied.

Het lijken kleine dingen maar zijn erg belangrijk voor je eigenwaarde. Je komt buiten de deur in een andere omgeving en hoeft niet altijd je dagen zelf nuttig in te vullen. Het werk doet dat voor je.

In mijn eigen vakgebied terugkeren was voor mij van groot belang, alhoewel ik niet snel meer nieuwe zaken leer, kan ik nog wel teren op kennis die ik al had voor mijn beschadiging, heel nieuwe zaken worden lastig maar over het algemeen kan ik veel dingen nog prima. Ik ben wel langzamer en hou geconcentreerd werken minder lang vol dan voorheen. Ik heb simpelweg veel meer rust nodig. Maar doordat je binnen je eigen vakgebied aan de gang kan is de energie die nodig is om nieuwe dingen te leren een stuk minder.

Ik heb ook geprobeerd iets heel anders te gaan doen , ik heb werken met mijn handen onderzocht , fietsenmaker, solderen dat soort dingen. Alhoewel leuk als hobby, koste het mij enorm veel inspanning en tijd om de meest eenvoudige handelingen eigen te maken. De motorische problemen bij het leren van nieuwe handelingen en het onthouden van nieuwe theorie bleek enorm lastig. Uiteindelijk was dit een doodlopende weg.

Het terugkeren op eigen vakgebied, hetzij met minder verantwoordelijkheden en lager tempo is voor mij van groot belang geweest om de werkervaringsplek succesvol te laten zijn. Vaak proberen mensen iets heel anders te gaan doen, op het oog eenvoudiger werk dat gemakkelijk te leren moet zijn. Dat is het voor mij in ieder geval niet geweest. Wellicht zou hier meer aandacht voor moeten zijn, ik ben niet minder intelligent geworden, slechts langzaam en sneller moe. Alhoewel dat het volledig werken in de weg staat wil dit niet zeggen dat je afgeschreven bent.

Het doel om volledig terug te keren naar een volledige baan is niet haalbaar gebleken, ik probeer nog wel om meer uren te gaan maken en doelen te stellen die op veel kortere termijn haalbaar zijn. De werkervaringsplek heeft inmiddels geresulteerd in een baan voor een paar uur in de week. Ook dit was weer een boost voor het zelfvertrouwen en geeft een gevoel van zelfstandigheid. Enorm belangrijk.

De samenleving is ingericht voor mensen die op volle snelheid mee kunnen draaien. Het liefst nog een tandje sneller. Zodra je door wat voor reden dan ook ineens stilstaat is het enorm moeilijk om weer aan te haken. Er zijn behoorlijk wat mensen met een beperking, waarvoor op papier een heleboel mogelijkheden bedacht worden om mee te kunnen doen.

Alle goede bedoelingen, reintegratie programma’s , plannen op het gebied van participatie ten spijt is het in de praktijk heel lastig om op een of andere manier weer mee te doen. Ik heb daarin geluk gehad, ik ben de juiste mensen tegengekomen op de juiste tijd. Anderen zijn echter niet zo gefortuneerd gebleken en hebben hier dagelijks last van, buiten de ‘standaard’ hinder van een beperking. Het trekt een extra wissel op het leven van die mensen, want ik weet zeker dat ze niets liever doen dan lekker meedraaien.

Dusseldorf marathon 2019

Na een week rust, eigenlijk alleen lichamelijke rust want de zenuwen namen behoorlijk toe, is het dan eindelijk tijd om af te reizen naar Dusseldorf voor de marathon. Een week niet lopen is altijd vreemd en voelt ongemakkelijk. Ook heb ik meer moeite met het verwerken van de alledaagse prikkels en ervaringen. Ik functioneer dan minder, dus naast niet lopen moet ik verder ook rustiger aan doen. Dat is altijd even wennen.

De reis was uitstekend, met de ICE zit je binnen no time in Dusseldorf, een rustige en comfortabele manier van reizen die ik iedereen aan kan raden.

De weersverwachtingen zagen er veelbelovend uit gedurende de week. En deze werden steeds beter. Op de dag zelf was het droog en bij de start redelijk fris nog. Doordat de start van de nieuwe halve marathon afstand was uitgelopen was ook de start van de marathon met een kwartier vertraagd. Dus nog even wat langer warm blijven. Ik voelde me een beetje stram aan het begin wat denk ik een groot deel door de spanning kwam.

Gelukkig ging het wachten vrij snel voorbij en was het tijd voor de start. Ik had tijdens het trainen al wel door dat een tijd onder de 3 uur niet direct haalbaar is, maar de pacers die onder de 3 uur liepen, hadden een langzame start en ik zat wel lekker in dit groepje. De eerste kilometer ging in 4:30 dus dat was eigenlijk prima. Ik ben gewoon bij deze groep gebleven en dat liep heel lekker. Het was wat aan de koude kant en in de eerste 7 kilometer had ik het ook behoorlijk fris op sommige stukken. Het tempo ging langzaam wat omhoog en tussen de 10 en de 15 ging het voor mij eigenlijk wat te hard. Maar het ging mij gemakkelijk af en ik besloot om mij niet af te laten zakken tot de 3:15 pacers. Onder de 3:15 is wat gehaald moest kunnen worden aan de hand van de trainingen en het niveau dat daarin zat. Een kleine verbetering van mijn PR zou dat betekenen.

Maar ik liep soepel en ik dacht , laat ik eens zien hoe lang ik hierbij kan blijven. De doorkomst op de halve marathon was in 1:28 , prima op schema voor een tijd onder de 3 uur. Maar zoals iedereen weet de marathon begint pas na de 30 kilometer. En zo geschiedde , na 30 begon het tempo langzaam zijn tol te eisen. Ook de gels gingen er niet in, normaal kan ik allerlei gels makkelijk verdragen en maakt het niet uit welke smaak ze hebben, ik sjouw daarom ook nooit eigen gels mee. De test met de banden die daarvoor zijn gemaakt wekten bij mij alleen irritatie op. En de gels die uitgedeeld worden voldoen meestal prima.

Helaas deze keer minder , ik werd er misselijk van. Dus isotone drank, water en stukken banaan moesten het doen. Kan ook prima. Na de 35 kwam dan toch het moment dat ik helemaal leeg was. Bij een drankpost even gewandeld en rustig isotone drank gedronken. De tijden tussen de 35 en de 40 waren dan ook niet heel snel meer.

Het kost grote moeite om vooruit te komen, althans zo voelt het op zo’n moment, en het zal er vast ook wel zo uitzien. Het is dan een kwestie van niet meer op je horloge kijken, tijden vergeten en je concentreren op het blijven lopen. De kilometers tikken dan vanzelf weg en de aanduidingen op de weg die aangeven dat het nog maar 5, 4, 3 , 2, 1 kilometer is zijn in Dusseldorf niet te missen. Dus dat helpt eigenlijk prima. Je kan mooi in kilometers gaan denken.

Tegen de 40 voelde ik mij beter en dan gaat de finish ook trekken. het laatste stukje over de Koningsallee en dan richting de kade aan de rijn. Dan draai je op een gegeven moment een bochtje in en loop je naar beneden richting de finish. Met een mooi uitzicht op de finish klok. Op dat moment stond daar 3:08 en een beetje op aangegeven. Toen wilde ik perse onder de 3:10 finishen, en ik probeerde nog een kleine eindsprint er uit te persen. Voor mijn gevoel werkte dat niet helemaal maar ik kwam onder de 3:10 over de finish. 3:09:25 is het geworden. Ik had eigenlijk juichend over de finish moeten lopen met zo’n tijd maar eerlijkheidshalve was ik gewoon erg blij om over de finish te zijn. De laatste kilometers waren zwaar, en wellicht te hard van start gegaan. Maar als ik te vlak was gestart en dezelfde energiedip had gehad dan had ik zeker niet onder de 3:10 gelopen. Dit is weer een mijlpaal voor mij, een tijd onder de 3:10.

Het heeft een aantal dagen geduurd voordat het allemaal doordrong maar ik kan niet anders dan blij zijn met het eindresultaat.

Kleine verbeteringen , groot resultaat

In mijn streven naar het lopen van een marathon onder de 3 uur ben ik tot een voor mij bijna nieuwe ontdekking gekomen. Ik had er natuurlijk al eens over gelezen, maar er nadien nooit heel veel aandacht meer aan geschonken. De zeer kleine verbeteringen die optreden als je iets maar lang genoeg doet.

Het is in de sport al een aantal jaren een begrip, verbeter steeds op alle gebied een klein beetje en de som van het totaal van die verbeteringen is vele malen groter. Nu is dat natuurlijk ook zo wiskundig gezien , maak maar een simpele spreadsheet, geef een nummer is en tel er steeds 1% bij op. De wet van de samengestelde interest aan het werk.

Tijdens mijn trainingsschema bleek al dat regelmaat enorm belangrijk is om deze verbeteringen te bereiken, en de eerste tijd merk je er niet heel veel van, daarvoor zijn de verbeteringen te klein in eerste aanleg. Maar wonderbaarlijk genoeg is er dan ineens een doorbraak, mijn tijden werden beter en mijn hartslag ging omlaag en mijn hersteltijd werd korter.

Ik hou bij lange na niet alles bij zoals de data gedreven top sporter dat doet , maar ik merkte het effect heel goed. Alsof het uit het niets kwam. En dat is totaal niet zo natuurlijk, de regelmaat en geleidelijke opvoer van de trainingsarbeid maakt dat deze doorbraak er is gekomen. In eerste instantie zie en merk je dus een hele tijd niets of niet heel veel. Het lijkt er op alsof je op conditie blijft maar de grote vooruitgang is er niet. Het gevaar is dus dat je afhaakt. Of je gaat vervelen en je stort op een andere activiteit.

Tijdens het revalideren is mij ook altijd op het hart gedrukt om kleine overwinningen te vieren, ik was echter voornamelijk geïrriteerd omdat ik mijn grote doel niet haalde. Ik probeerde dat te compenseren door steeds harder te werken en steeds viel ik weer terug. Uiteindelijk heb ik mij aan schema’s geconformeerd en ging het beter, alleen in dit geval bleef de echte doorbraak, voor mijn gevoel uit.

Achteraf blijkt dat de tijd die ik daarmee bezig was simpelweg te kort was , je kan in een jaar niet zo gek veel bereiken blijkt nu, ik moet dus terug naar mijn tekenbord en opnieuw gaan kijken hoe ik kleine verbeteringen kan bereiken door middel van regelmaat en heel langzaam opvoeren van belasting. Ik zit nu al tijden in een vacuüm van geen vooruitgang, anderzijds zou dat de grens kunnen zijn, maar ik geloof in meer.

Het hardlopen bewijst het immers , voor mij althans. En als ik er over nadenk geldt het voor allerlei gebieden. Het leren lezen bijvoorbeeld, of het afbetalen van een grote schuld. In het begin lijkt het een druppel op een gloeiende plaat, maar op een gegeven moment gaat het balletje rollen. En dan gaat het ineens hard.

Wat heb ik geleerd, het is belangrijker om regelmatig , volgens een vast schema iets te doen, en zo de voordelen van kleine verbeteringen mee te pakken, dan in een keer door middel van een sprint proberen een doel te bereiken. Volhouden is daarin van enorm belang, het moet een gewoonte worden en geen beproeving.

Op naar meer kleinen verbeteringen !

Onder de 3 – trainingsweek 10

Weer een week trainen voorbij en in de boeken, 1 training minder deze week naar de overgebleven trainingen waren wat langer. Aan het begin van de week was ik wat moe maar tegen het einde van de week ging het beter. Veel wind en regen deze hele week, normaal gesproken vindt ik dat niet erg maar iedere training is toch een beetje teveel van het goede.

Dit is de eerste week waarin het aantal kilometers per week naar een nieuw record opbouwen, dat moet mij dan in de juiste marathon vorm krijgen. De lange duurloop op zondag was flink kouder dan de rest van de trainingen eerder in de week, flink veel wind en regen en nog wat hagelstenen om het feest compleet te maken tijdens mijn 32 kilometer. Ik was vroeg begonnen en na een paar kilometer was ik al compleet verzopen. Dus besloot ik mijn hartslag , tempo enzovoorts niet meer in de gaten te houden en puur op gevoel te gaan lopen. Zorgen dat ik het niet te koud krijg en mezelf ook niet over de kop lopen. Dat ging prima en ik kreeg een mooi tempo te pakken.

Na het eerste deel werd de regen wat minder en kwam zowaar de zon af en toe tevoorschijn. Het ging prima en ook mijn gels bleven goed binnen, dat is toch altijd weer even afwachten. Na afloop was ik niet heel vermoeid en ook mijn spieren waren niet stram of pijnlijk. Wonderbaarlijk genoeg ook de dag erna niet.

Het was ook behoorlijk snel bleek achteraf, het enige wat ik wel had opgelopen is wat schade van het vele water in de vorm van wat kleine stukjes geschuurde huid. Maar dat was gelukkig ook niet al te erg. Een prima week ondanks mijn vermoeidheid aan het begin ervan.

Op naar de volgende week!

Angst

Angst, wat is mijn grootste angst ? Het verliezen van controle, of beter gezegd de illusie van controle. Ik heb altijd zoveel mogelijk controle willen uitoefenen op mijn eigen leven. Vaak tot het uiterste. Dat gecombineerd met het stellen van hoge eisen en verre doelen maakte dat het nogal eens ingewikkeld werd om ook echt controle te hebben. Niet zozeer over je doelen maar over jezelf.

Uiteindelijk is mijn grootste angst dus bewaarheid geworden, ik heb nu maar in beperkte mate controle over mijn leven , de stand van mijn brein varieert per dag en dat maakt dat ik per dag met onverwachte zaken te maken kan krijgen. Natuurlijk doe ik er nu ook van alles aan om dit te controleren, zo zit ik nu eenmaal in elkaar.

Het verschil is echter dat ik niet krampachtig probeer het ten koste van alles, maar dan ook alles om dit te controleren. Ik kan namelijk niet meer doen dan goed plannen, sporten en rust nemen. Het controleren zou namelijk enorm veel energie kosten en die is dus juist schaars.

Het heeft mij geleerd veel meer in het moment bezig te zijn, je kan je leven namelijk niet controleren. Natuurlijk kan je de voorwaarden scheppen om zoveel mogelijk kans te maken om je doelen in het leven te halen, en dat is een houding die ik iedereen aan kan raden. Maar uiteindelijk ben je afhankelijk van zoveel factoren dat er een moment komt dat het niet meer nuttig is om meer te doen om controlere uit te oefenen. Dan kom je terecht in een illusie , waar je steeds verder gaat om een steeds kleiner wordende invloed op uiteindelijk onverwachte gebeurtenissen uit te oefenen.

Energie die je veel beter kunt besteden aan de leuke dingen in het leven, of aan activiteiten die je wel verder brengen dan alleen werken aan controle.

Het is een vreemde gewaarwording om altijd terug te vallen op je oude gewoontes, deels heeft het mij veel gebracht en nog brengen de discipline , wilskracht en de control freak in mijzelf mij nu ook ver. Maar voorheen zaten deze eigenschappen mij ook vaak genoeg dwars. Op een manier waarop ik steeds verder afkwam van de doelen die ik wilde bereiken. Het controleren was een doel op zich. Er zat vaak genoeg geen logica meer in.

Nu is er meer overgave, de frustratie over mijn slecht werkende brein is er nog altijd, ook de acceptatie is nog ver weg. Maar wat ik wel geleerd heb is dat je je energie beter kan steken in de stappen die nodig zijn om je doelen te bereiken dan dat je overdreven veel energie steekt in het controleren van oncontroleerbare omstandigheden of de laatste nutteloze puntjes op de i. Problemen doemen toch wel op, en als die zich voordoen dan maak ik me er dan wel druk om.

Het maakt dat het leven nu gek genoeg veel meer richting heeft en ook meer ontspannen is dan voorheen. Alles gaat alleen op veel kleinere schaal, en in een lager tempo. Onnodige angst is een slechte raadgever, en het werken aan het overwinnen van deze onnodige angst is een enorm waardevol blijvend effect van mijn hersenbeschadiging. Ik betwijfel of ik er anders ooit overheen was gekomen.

Onder de 3 – trainingsweek 6

Week 6 alweer, deze week was erg pittig. Door drukte was ik niet altijd even goed uitgerust en dat had zijn weerslag op de trainingen. Ik heb een looptraining overgeslagen en in de andere trainingen rustiger aan gedaan. En op momenten dat het kon extra rust genomen. Toch ben ik heel tevreden over de week, ik kon toch een goed tempo aanhouden ondanks de vermoeidheid en ik kon de meeste trainen gewoon volmaken.

Qua snelheid heb ik nog wel een weg te gaan , de duur tempo’s en snellere trainen lukken prima maar net iets te hoog qua hartslag. Bij mijn eerstvolgende marathon zal ik dus niet direct onder de 3 uur gaan duiken is mijn verwachting. Toch blijf ik de trainingen volgen en kijk ik hoe ver ik kom. Immers als je er niet voor traint gebeurd het nooit. Tot volgende week!

3 jaar later

3 jaar later alweer, sinds mijn hersenontsteking, een soort van 3e verjaardag rond mijn 39e verjaardag als het ware. Het was weer een jaar van leren, leren omgaan met de beperkingen die ik nu eenmaal heb. Het belangrijkste is dit jaar geweest de realisatie dat er echt limieten zitten aan wat je voor elkaar kan krijgen. Het opbouwen in meer doen op het gebied van werk, sociaal leven en alle andere activiteiten gaat niet oneindig door. Stiekem heb ik altijd de hoop en toch ook wel overtuiging gehad dat ik dankzij zorgvuldig plannen en opbouwen weer terug zou kunnen komen op mijn oude niveau, en terug kom keren naar mijn oude ik.

Dat blijkt toch anders in elkaar te steken, afgelopen jaar het werk een tijdje opgeschroefd naar 8 uur verspreid over eerst 2 en later 3 dagen per week. Dat ging een tijdje goed dacht ik, echter toen de klap kwam heeft dat een paar maanden geduurd voordat ik daarvan weer hersteld was.

Ik hou het nu dus op 6 uur per week over 2 dagen. Dat kan ik hersteld krijgen en dan kan ik nog een andere sociale activiteit in de week ondernemen. Dat zijn altijd leuke momenten, met vrienden en familie. En daar ga ik nogal eens over mijn grenzen heen, puur omdat het altijd fijn is om ze om je heen te hebben. Dat is nog een punt van aandacht hoe ik dat beter kan organiseren zodat ik die momenten maximaal kan benutten.

In dit alles blijkt fysiek fit blijven een enorm belangrijke rol te spelen, hoe fitter ik ben , hoe beter ik kan omgaan met momenten dat het onverwacht ineens slecht gaat. Dan ga je op fysieke kracht door en val je niet direct om. Dat helpt nogal eens om thuis te komen op momenten dat je een trein mist , het erg druk is of je gewoonweg vergeet dat je toch echt rust moet nemen.

De periodes dat ik minder kon sporten waren ook de periodes dat het moeilijker functioneren en herstellen was. Gelukkig beleef ik enorm veel plezier bij het hardlopen en maakt dit mijn hoofd ook goed leeg. Eigenlijk kan ik wel stellen dat dat het enige is dat ik echt kan controleren, gelukkig maar want het is het instrument om goed te functioneren.

Mijn linkerkant blijkt ook een stuk slechter te zijn geworden dan voorheen, dat viel eerst niet heel erg op ik was al voornamelijk rechts. Tijdens de revalidatie heb ik dat niet als zodanig opgemerkt. Door zelf te oefenen en mijn kracht in de linkerkant te trainen hoop ik dit weer te verbeteren.

Het moeilijke van dit alles is dat ik waarschijnlijk op mijn maximale belasting zit, en ik weet nu wat er voor nodig is om zo goed te blijven, veel discipline, rust, fit blijven en planning. Het is vreemd om geen volledige baan te hebben, voor een groot deel afhankelijk te zijn van anderen en zeer beperkt te kunnen sturen in je plannen voor de toekomst. Desalniettemin is het een enorm geluk om zo goed nog te zijn, fijne familie en goede vrienden te hebben en daar op terug te kunnen vallen. Dat is een groot geluk en daar ben ik heel dankbaar voor.

Het is voor de toekomst belangrijk dat ik nu echt aan de acceptatie ga beginnen en niet krampachtig maar vooruitgang wil boeken, ik moet het veel meer gaan zoeken in natuurlijke vooruitgang en behoud van mijn huidige toestand. Meer ontspanning en minder moeten. De uitdaging zoeken binnen wat ik nog wel kan beïnvloeden.

Onder de 3 – trainingsweek 4

Deze week een volledige week aan trainen kunnen doen, dat was erg lekker. Over het algemeen ging het prima al was het wel voornamelijk nat en daardoor extra koud. Dat mocht de pret niet drukken en ik was blij dat ik het aantal kilometers goed kon behappen. Het schort hier en daar nog aan snelheid, maar dat moet langzaam aan gaan komen met de extra snelheidstrainingen en korte snelle stukken tijdens de duurlopen. Totaal heb ik deze week 79 kilometer gelopen, zonder rare pijntjes of stramme spieren. Daar ben ik heel blij mee.

Kracht doe ik nog steeds door middel van yoga en dat bevalt ontzettend goed, het gaat wat rustiger en de beweging zorgt er ook voor dat ik soepeler wordt. Dat is mooi meegenomen, als het goed is zorgt dit ook voor een lager risico op blessures door het hardlopen en ik wordt er mentaal rustiger door , ook wel ideaal. 4 sessies deze week en dat ga ik proberen zo te houden.

Al met al een prima week , op naar de volgende !

Onder de 3 – De eerste trainingsweek

Zoals sommigen van jullie wellicht al weten heb ik mezelf een nieuw doel gesteld. Het lopen van een marathon onder de magische grens (voor mij dan) van 3 uur. Ik ga mijn voortgang in de nieuwe serie ‘Onder de 3’ bijhouden. Ik zal de wekelijkse statistieken delen, maar voornamelijk ga ik het hebben over de impact op mijn lichaam en geest.
Ik ben met name benieuwd of een nieuwe stap in mijn fitheid een positieve impact heeft op mijn dagelijkse functioneren en het aantal dips kan verminderen.

De eerste week zit er dus op, de routine is niet wezenlijk anders, wat we anders is , er zitten meer snelheid onderdelen in. En veel meer core en kracht training. Gewoon allerlei oefeningen doen met een aantal herhalingen dat was niets voor mij, nu heb ik Yoga gevonden als alternatief, dit is veel meer gericht op beweging en veel vloeiender. Geen saaie herhalingen meer, iets wat mij een stuk beter bevalt. Ik heb er plezier in en besteedt meer aandacht aan de oefeningen. Misschien is het minder effectief dat weet ik niet, maar dit is het voor mij als het op krachttraining aankomt.

De hardloop trainingen gingen prima, soms iets te snel voor nu, ik let te weinig op mijn hartslag als het lekker gaat. Ik ben wel blij met hoe deze week gegaan is, geen gekke pijntjes of problemen met herstellen. De extra snelheidsdelen gingen goed. Nu is het een kwestie van wennen aan de nieuwe tempos, en mijn lange afstanden in het nieuwe tempo met de juiste hartslag zien te krijgen. De nieuwe snelheid moet aanvoelen zoals de oude deed. Het nieuwe deurtempo waar ik op mik ligt tussen de 4:30 en 4:45 per kilometer. En dan zou een marathon onder de 3 uur moeten kunnen.

Wat heb ik gedaan de afgelopen week ? Ten eerste 4 kracht en core yoga sessies van ongeveer een half uur. Mijn normale 5 hardloop sessies bestaande uit 3 kortere afstanden tussen de 7 en 10k met kleine snelheidsblokken, een makkelijke 14k en een lange afstand van 21k.

Het is natuurlijk nog heel vroeg in het traject maar ik heb er veel lol in om alleen al te denken aan de mogelijkheid dat het lukt en het proces dat nodig is om er wellicht te komen. Een marathon onder de 3 uur !