Categorie: recovery

Experimenten, reizen per vliegtuig

Afgelopen maand was het weer tijd voor een experiment , dit keer wederom een test om te zien hoe ver ik kan gaan met reizen. Het was al een tijd geleden dat we een echte ouderwetse vakantie hadden ondernomen. Na een tweetal succesvolle kleine reisjes was het nu tijd om te gaan vliegen, eindbestemming Tenerife , de Canarische eilanden.

Het B&B en het stadje waar we deze vakantie gingen doorbrengen was bekend terrein van vorige vakanties, dus mijn aanpassingstijd zou minimaal moeten zijn. Normaal gesproken was dit ons startpunt of eindpunt nagelang we aankwamen of weer vertrokken. Nu bleven we er de gehele week en zien dan wel hoe het gaat.

De weken vooraf was ik flink nerveus en gespannen over de reis, met name het vliegen en het resultaat ervan zaten mij dwars, straks lig ik de hele week op bed en kom ik het B&B niet uit.

Om de reis wat op te delen hadden we een hotel geboekt bij het vliegveld omdat we vroeg moesten vliegen en ik dan tussendoor wat rust zou kunnen nemen. Op de dag van de vlucht hebben we een taxi genomen naar het vliegveld en op ons gemak onze bagage afgegeven en afgewacht. Na het baarden bleek dat we de verst weg gelegen start en landingsbaan hadden toegewezen gekregen dus het duurde even.

Al met al ging het vliegen goed de eerste paar uur, maar in het laatste uur kon mijn brein het allemaal niet meer bijhouden, ik kon mijzelf niet meer uit de herrie, de beweging en de druk in mijn hoofd krijgen.

Na het landen viel de druk wat weg en gelukkig scheen de zon, iets dat daar eigenlijk bijna 365 dagen per jaar zo is maar ik was er erg blij mee. We namen een taxi naar het B&B en onze kamer was al zo goed als klaar.

Vooraf had ik ingecalculeerd dat ik na de vliegreis heen een flinke dip zou hebben , dit viel mee en mijn middag dutjes waren voldoende om een en ander te compenseren. Dus we hadden de mogelijkheid om gelijk te genieten van de zon het eten en lekker te ontspannen.

In de eerste helft van de week waren de middag dutjes afdoende om een en ander te verwerken , maar in de tweede helft bleek dat niet meer zo te zijn, het instort moment kwam dus later dan aanvankelijk gedacht. Verder rustig aan gedaan en een tripje met het openbaar busvervoer naar de hoofdstad gedaan. Op onze laatste avond nog gegeten in ons favoriete restaurant en het was alweer tijd voor de vlucht naar huis.

Het was erg lekker om weer eens echt het land uit te zijn voor een vakantie, het klinkt wellicht vreemd maar het voegt gewoon wat toe aan een vakantie door simpelweg in een ander land te zijn.

Ik heb genoten van de vakantie maar achteraf wat gemengde gevoelens wat betreft mijn conditie, zoals gezegd was de verwachting dat de eerste dagen moeilijk zouden zijn en daarna beter, dit was precies andersom. Daarbij genomen hebben we eigenlijk niet veel gedaan , zeker in vergelijking met vorige vakanties. Een weekje ontspannen en niets doen op vakantie kan wel, maar daarna is het toch wel erg leuk om er lekker op uit te gaan en de plek te ontdekken waar je bent. Dit is voor mij toch wel de grootste lol. Het is een aanpassing waar ik moeite mee heb. Niet dat het geen enorme luxe is om op vakantie te kunnen , maar het soort vakantie is wel heel anders.

Na thuiskomst heb ik moeite gehad om mijn ritme weer te vinden, onverwachte vermoeidheid en ook onvoldoende tijd genomen om dit met echte rust te compenseren. Wel heb ik hier weer heel veel van geleerd voor een mogelijk volgende keer. Never stop trying, and exploring , zoals ze ook wel zeggen bij een beroemd buitensport merk.

Ups en downs

Meestal als ik een stukje hier schrijf gaat het over een horde die ik genomen heb, een nieuw succes dat ik te vieren heb of andere positieve zaken aangaande mijn hersenschade en de weg van het herstel.

Maar soms keert het getij zich tegen mij, als ik zo’n periode heb is schrijven wel het laatste waar je aan denkt. Ook wil je niet overkomen als iemand die er over zeurt of klaagt op welke wijze dan ook. Hoe open ik er in het echte leven ook over ben.

Maar net als met alles op het goede oude internet is het benadrukken van al het positieve en het niet hebben over de nadelen niet erg realistisch. Ook niet voor andere die wellicht mijn schrijfsels lezen en zich in eenzelfde situatie bevinden. Het geeft een vertekend beeld en dat is nooit goed.

Dus ga ik meer schrijven over alles wat er rondom mijn leven en mijn hersenbeschadiging gebeurd, en niet meer alleen de grote overwinningen die ik op mijzelf behaal.

De laatste paar weken stonden er een hoop leuke dingen op het programma, allemaal prima gepland en de meeste gingen ook goed. Behalve dat ik steeds minder echt rust begon te nemen, veel dingen even tussendoor deed en niet veel meer deed aan plannen behalve de grote dingen. En ik luisterde niet meer naar mijn vriendin die mij waarschuwde om meer rust te nemen.

Dat ik niet meer luisterde , dat had voldoende moeten zijn qua hints. Maar goed dat deed ik niet en toen ging het bergafwaarts. Praten ging langzaam van slecht naar verschrikkelijk en de concentratie was al helemaal naar de maan.

Dus op een gegeven moment had mijn brein er meer dan genoeg van en ging het uit. Dat betekend feitelijk dat alles extra moeilijk wordt. De basis taken die je op een dag moet doen worden hele ondernemingen. Uit bed gaan is bijvoorbeeld en hele opgave en als je dan daarna op de bank gaat liggen is er vanaf komen een tour de force. Enige oplossing, heel veel rust nemen.

Dus na een hele bak verplichte rust en wat hardlooprondjes later ben ik weer opnieuw opgestart, nog een beetje wazig en alles hapert nog maar dat komt wel weer goed. Maar dit soort harde resets moet je eigenlijk ten alle tijde voorkomen.

Les geleerd, ik moet weer plannen en mij daaraan gaan houden.

Dusseldorf stedentrip

Weer een experiment om te kijken hoe ver ik kan gaan, een weekendje Dusseldorf , waar zoals bij veel van de stedentrips een marathon te lopen is. Mijn 3e keer in Dusseldorf. De voorbereiding was door de forse griep niet ideaal, en mijn linkerbeen is her en der wat pijnlijk. Dat heeft wat te maken met een bult op mijn kuit na een misstap bij het traplopen. Waarschijnlijk een kleine spierscheuring. Hopelijk is het genoeg hersteld.

Gecombineerd met het vooruitzicht op een flinke treinreis en drukte van de stad was ik behoorlijk nerveus vooraf. We hadden alles goed ingedeeld, op vrijdag de heenreis , op zaterdag een lege dag, op zondag de marathon en op maandag terug.

De heenreis verliep door werkzaamheden aan het spoor niet via de ICE maar via de normale treinverbindingen. Het was gelukkig lekker rustig in de trein naar Venlo alwaar we de overstap hadden op het boemeltje naar Dusseldorf. Rond de middag aangekomen in Dusseldorf en ingecheckt in het hotel.

Na de lunch op het terras en een bezoek aan de gigantische Edeka supermarkt om de hoek bij het hotel wat gewandeld en rustig aan gedaan Aan het einde van de middag wat rust gepakt in het hotel en aan het einde van de middag naar ons favoriete hamburgerrestaurant in de Medienhafen.

Zaterdagochtend na het ontbijt naar Niederkassel gegaan om de rust en de Japanse tuin te bezoeken, de rust gevonden maar de Japanse tuin ging pas veel later open. Dus gaan wandelen door deze mooie groene wijk. Gebak en koffie tussendoor, het is denk ik de beste buurt om te wonen in heel Dusseldorf, zo groen en zo dicht bij de stad. Wel alleen voor de happy few. Na de wandeling gaan lunchen bij ons favoriete lunch en ontbijttentje. Altijd leuk om te zijn en lekker relaxed te zitten. S’middag’s geslapen en s’avond’s wat eten gehaald bij de Edeka op de hoek, erg lekkere toetjes en verse salades met brood en wordt. Vroeg gaan slapen want morgen moet er een stukje gelopen worden.

Zondagochtend de dag van de marathon, start om 9 uur in de ochtend dus vroeg op om te ontbijten en voor te breiden. De zenuwen zijn goed aanwezig. De grote vraag is of ik genoeg deurconditie bezit om het tot een redelijk einde te brengen. We wandelen naar de start door Altstadt waar de laatste kroegtijgers uit de kroegen worden geveegd, vriendelijk met een bezem. Er is wat te vieren geweest want het plaatselijke Fortuna Dusseldorf is gisteren gepromoveerd.

Aangezien het een kleine marathon is , ongeveer 4000 deelnemers is het lekker ruim bij de start. Lekker warmgelopen en even wat kleine test sprintjes gedaan om te voelen hoe mijn linkerbeen zich houdt. Dat voelde goed. Geen pijn in mijn kuit en ook de rest van mijn been voelt prima. Een 10 minuten voor de start zoek ik mijn startvak op en begint het wat te regenen. Mijn vriendin kan gezellig naast het vak staan en gaat even later naar het eerste punt, door de opzet waarbij je steeds weer terugkomt in een klein deel van de stad is het ideaal voor toeschouwers en kunnen ze de lopers vaak voorbij zien komen. Leuk en goed voor de moraal.

Dan is het zover, de start, de spanning is gelijk weg, dat is gelukkig altijd zo als je eenmaal loopt. Ik zit bij de pacers van 3:14 en weet wel dat ik dat tempo niet ga volhouden. Maar nu is het tempo prima en doordat je in een groepje zit blijf je lekker warm. Dat is wel prettig aangezien er steeds wat meer regen valt. Mijn vochtinname blijkt niet helemaal ideaal want ik moet onderweg 4 keer stoppen om af te wateren. De eerste 2 keer loop ik nog terug naar de 3:14 groep maar na de 3e keer laat ik dat idee schieten, het kost simpelweg gewoon teveel energie.

Ik loop prima en voel mij verder erg goed. Bij iedere stop drink ik wat en neem wat banaan en gel. Bij het lopen door Niederkassel en Oberkassel komt er flink wat water uit de lucht en wat kleine hagel. Ik krijg het op de brug terug wel wat koud en ben doorweekt. Gelukkig gaat het tempo houden nog prima. Na 30 kilometer worden de benen wel wat zwaarder en lukt het niet meer om het tempo van het begin te houden. Ik besluit om niet te forceren en gewoon op gevoel uit te lopen, dat gaat nog prima. In mijn beleving ben ik vrij snel bij de grote sticker op de weg die het 40 kilometer punt aangeeft. Ook is de zon al een tijdje doorgebroken en ben ik goed aan het opdrogen en heb het niet koud meer. Dit helpt ook. Het laatste stukje naar beneden naar de finish en ik ben er. Zoals altijd stoppen mijn spieren er acuut mee als ik over de finish loop. Dat is altijd een vreemde gewaarwording. De tijd ook, mijn eigen horloge geeft aan 3:21:11. Een parcoursrecord. Ik ben erg blij en vooral ook met het verloop, geen moment stuk gezeten of moeilijkheden gehad. De race leek zo voorbij te zijn gegaan. Een mijlpaal weer. In ervaring en in het hardlopen.

Na de finish zoeken we elkaar weer op en eten we curryworst. Even de maag weer vullen. Daarna wandelen we rustig naar het hotel, de zon schijnt nog steeds en het wordt warmer. Aan het eind van de middag een wandeling naar Medienhafen voor een terrasje en wat zonnestralen. Hierna lopen we via een voor ons onbekende wijk weer terug. Weer een nieuwe ontdekking en zeker iets om de volgende keer te bezoeken.

S’avonds eten we vlakbij het hotel in een goed Thais restaurant, dan is het tijd om het hotel op te zoeken en wat te slapen. Maandagochtend wacht de terugreis. Het weer is dan helaas een stuk minder. Maar het mag de pret niet drukken. De terugreis verloopt prima en aan het einde van de dag zijn we weer thuis.

Deze reis is prima verlopen en ik ben daar nog het meest gelukkig mee. De marathon lopen was een mooie bonus. Het heeft mij geleerd dat met de juiste spreiding en rust ik toch een heel eind kan komen op het gebied van onze grootste hobby. Reizen.

2 jaar later

2 jaar later, het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik een hersenontsteking heb gekregen en het is vandaag 2 jaar geleden dat ik het ziekenhuis uit ging. Het kan ook een dag later of eerder geweest zijn, maar dat mag de pret niet drukken.

Ik heb zo af en toe wat geschreven over mijn herstel en de weg die ik heb bewandeld. Het vreemde is dat dit een goede manier is om het een en ander op een rijtje te krijgen. Even een korte samenvatting van de afgelopen 2 jaar. 1 jaar revalidatie, verhuizing naar een rustiger omgeving, werkervaringsplek op de Universiteit Utrecht, veel leermomenten en ondertussen gelukkig lekker kunnen hardlopen. Met als afsluiter de marathon van Amsterdam.

Dus is het allemaal zonneschijn? Nee dat nu ook weer niet. Mijn geheugen laat mij fors in de steek op gezette tijden en mijn snelheid van handelen is niet heel groot. Ook gooi ik nog steeds woorden door elkaar en roep derhalve geregeld iets geks. Ik kan er gelukkig wel mee omgaan en probeer zodra ik nieuwe mensen ontmoet een opening te vinden om even beknopt uit te leggen waarom er af en toe een hapering of een gek woord door het gesprek kan vliegen.

Dat is de praktische kant, voor het verdere is het vreemd om geen ‘echt werk’ te hebben. Als in de echte controle op je eigen toekomst , carrière en vooruitzichten. Misschien is dat altijd meer een gevoel dan dat je er daadwerkelijk alle controle over hebt, maar toch ik voel mij nu weleens te veel afhankelijk. Het is ook geen bewuste keuze geweest, niet iets waar je naar toe leeft op het moment dat je bijvoorbeeld een wereldreis gaat maken en daar een jaar de tijd voor neemt.

Ik ben nu ver genoeg in mijn herstel om te beseffen dat het niet heel veel beter gaat worden dan dat het nu is.
Ik zal altijd rekening moeten houden met herstelperiodes voor allerlei dagelijkse en niet alledaagse zaken.

Ik vergelijk het altijd een beetje met topsport, je moet fit blijven en zorgen dat alle voorwaarden goed zijn om in wedstrijdvorm te raken en te blijven. Een paar dagen minder aandacht besteden aan de balans van activiteit en herstel en je ondervindt er hinder van.

Het haalt de spontaniteit er een beetje uit. Onverwacht een weekendje weg is er niet meer bij. Even snel iets halen dat je vergeten bent ? Ook niet handig. Het dwingt tot het plannen van dingen die je eigenlijk niet wil plannen.

Ik besef mij terdege dat ik heel veel geluk heb om er nog gewoon te zijn, in de conditie waarin ik ben. Dat sommige zaken niet gaan zoals voorheen is iets dat ik zal moeten leren accepteren. Het heeft mij wel geleerd om tijd meer te waarderen, je hebt er slechts een onbekende hoeveelheid van.

Hardlopen , herstel en de Amsterdam marathon

Hardlopen, doelen en herstel. Tijdens de revalidatie werd snel duidelijk dat bewegen erg belangrijk is om het herstel van de hersenen te helpen ondersteunen. Dat advies was uiteraard niet aan dovemans oren gericht. De hardloopschoenen waren snel gevonden en ik ging voor mijn doen langzaam aan de gang.

Zoals ik eerder al heb verteld deed ik natuurlijk snel teveel. Dus na een tijdje was de koek op en moest ik terug naar wandelen. Gelukkig kon ik wel weer beginnen na verloop van tijd. Het werd bepalend voor mijn herstel, rustopbouw en ontspanning. Lopen maakt je hoofd leeg en zorgde er bij mij letterlijk voor dat de ellenlange rij van gedachtes , onverwerkte prikkels en geestelijke moeheid verdwenen.

Want je hoeft echt alleen maar je ene been voor je andere te zetten. Dat ging goed totdat het tempo wat omhoog ging. In 1 week tijd 2 keer gevallen met flinke schaafwonden op armen en knieën. Mijn schoenen waren al versleten, dus naar de loopwinkel. Die wees mij er op dat ik te weinig voorwaartse beweging maakte en mezelf als het ware tegenhield. Daarnaast sleepte mijn linkerbeen in de beweging er een beetje achteraan. Niet echt een goede looptechniek dus.

De tip was even eenvoudig als lastig, probeer je beweging altijd naar voren te richten en zorg ervoor dat je linkerkant gaat meedoen. Nu heb ik nooit iets met mijn linkerkant gedaan. Alles deed ik altijd met rechts. Of althans zoveel mogelijk. Maar ik ben er op gaan letten en inderdaad ging mijn linkervoet vaak over het asfalt op een onhandige manier. Misschien nog een restverschijnsel of gewoon iets dat er al was geen idee. Maar de techniek moest beter want vallen ging mij zo mogelijk nog slechter af.

Trainen op loopbeweging om te zorgen dat dat beter ging. Gelukkig ging dat stapje voor stapje beter. En ik liep makkelijker en ben sindsdien gelukkig ook niet meer gevallen. De trainingen gingen steeds beter en ik besloot er een eenvoudig marathon schema bij te pakken. Gewoon om te zien of ik dat zou kunnen volmaken. Geen inschrijving voor een marathon gedaan en geen tijddoel in mijn hoofd.

De trainingen verliepen goed en de looptechniek ging ook vooruit. Dat scheelde heel veel. Afstanden gingen makkelijker en het herstel beter. Ik had mij voorgenomen om me in te schrijven zodra ik een aantal 30+ duurlopen goed zou doorkomen. En dan niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Op de kalender kijkend en het schema erbij zou oktober uit komen en dan was Amsterdam de beste optie. Na de reeks lange afstanden was mijn vertrouwen op uitlopen hoog genoeg om de sprong te wagen. Dus inschrijven maar.

De week voor de marathon toch wel nerveus, aangezien ik nog steeds slecht ben met drukte was dat mijn grootste zorg. Is het niet te druk , wat als het misgaat en ik weet niet meer wat te doen ?
Gekeken op de route en bepaald waar de beste uitstappunten waren en toen was het ineens zondag.

Wakker geworden en ik voelde mij goed nerveus, maar na het ontbijt eenmaal wandelend naar het olympisch stadion verdween veel van de spanning. Eenmaal in het stadion even warmlopen en naar het startvak. Gelukkig was het niet al te druk en had ik prima de ruimte. Direct vanuit de start werd er een goed tempo gelopen, eerst door het Vondelpark en onder het Rijksmuseum en door het centrum richting de Amstel. Tot 28 km ging het soepel, op 30 km werd het echt warm en heb ik niet meer op mijn horloge gekeken en mijn aandacht naar het uitlopen verlegd. Tussen de 35 en 36 lichte kramp die ik er gelukkig uit kon lopen. Daarna werd het zwaar, volhouden was het enige wat er nog toe deed. Ergens bij 41 nog een keer kramp , maar ook daar kon ik doorheen lopen. De finish in het olympisch stadion is erg mooi, ik geloofde alleen de klok niet. Na de finish was ik alleen maar blij om het gehaald te hebben.

De eindtijd was een totale verrassing, 3:17:15. Een persoonlijk record. Bijzonder en pas nu 2 dagen later daalt het besef echt in , ik ben van ver gekomen, soms niet erg bewust maar steeds bewuster. Je loopt tegen beperkingen aan waarvan niemand je kan vertellen hoe je dat moet oplossen of en wanneer het beter wordt. Er wordt gewerkt aan zoveel mogelijk structuur en de rest is volhouden en afwachten.

Maar met hardlopen heb ik het echt in eigen hand voor mijn gevoel. En naast dat het mij door de week heen helpt is het ook nog iets waar ik zichtbaar in kan verbeteren.

Ik had dit niet meer gedacht ooit nog een marathon te kunnen doen, maar nu is het toch gelukt. Ik ben een heel gelukkig mens.

Hoe hardlopen je leven kan redden.

Hoe hardlopen mijn leven heeft gered, en eigenlijk nog steeds red. Het verhaal is inmiddels bekend, begin 2016 een hersenontsteking opgelopen en deze dankzij mijn conditie overleefd. En dankzij het snelle ingrijpen van mijn vriendin en ouders. Maar zonder de conditie was het waarschijnlijk toch niet snel genoeg geweest.

In eerste instantie heb ik geprobeerd mijn oude leven zo snel als mogelijk weer op te pakken. Ondanks alle goede adviezen van het revalidatie team dat ik toch echt rust moest nemen ging ik toch steeds te ver.

Het doel was nadat ik uit het ziekenhuis was gekomen het behoud van mijn net nieuwe baan, waar ik het prima naar mijn zin had. Nu wist ik wel dat het niet echt meer ging maar zolang ik het kon gaf ik ook vol gas. Mijn contract liep in juni vorig jaar af. Toen kwam het gat.

Ik was al heel de tijd heel moe maar gaf dat nooit echt toe, want ja ik deed toch al veel en veel minder.
Nu was het echt gedaan, lange tijden op bed en op de bank waren het gevolg. Je moet uiteindelijk een keer toegeven. Dat is niet alleen fysiek heel vervelend , maar het doet iets met je geest. Het is verliezen, en als ik ergens een hekel aan heb is het verliezen.

Nadat het werk was afgelopen kon ik mij pas echt richten op het herstel. Ik begreep toen pas langzaam wat het revalidatie team met rust bedoelde. Echte rust, geen opgestelde dagplanning waar ik vervolgens allerlei happen uit nam om toch maar door te gaan.

Het werd langzaam donker, de vermoeidheid speelt spelletjes met je gemoedstoestand. Houvast en ritme ontbreken en alles moet je echt zelf verzinnen. Het werk gaf toch een mooi ritme en raamwerk om dingen te doen. Ook al was dat voor mij op dat moment veel te veel.

Hetzelfde deed ik na de revalidatie met hardlopen, te veel en te vaak. Dus dat liep in eerste instantie niet goed. Maar met fysieke vermoeidheid had ik wel ervaring, dus schema in de prullenbak en wandelen en hardlopen afwisselen. Nu was het geen uitvlucht meer om mij een tijdje goed te voelen maar een toevoeging aan het revalidatieproces. Het is nog steeds een dagelijkse puzzel om de energie goed te verdelen maar het gaat steeds beter. Hardlopen is niet alleen goed voor de conditie, het werkt uitstekend voor de geest. Donkere momenten verdwijnen sneller en je kan ze beter opvangen. Het blijft stukken minder lang hangen. Ook vormt het trainingsschema een mooi raamwerk om je dagen rondom in te richten.

Het houdt je fysiek en geestelijk gezond. Kortom het hardlopen red mij nog steeds.

De zoektocht naar een werkervaringsplek

De laatste maanden ben ik op zoek geweest naar een werkervaringsplek. Dit houdt in dat ik ergens een paar uur ga werken of te kijken of dit goed gaat en wat mijn mogelijkheden en belastbaarheid zijn.

2 weken geleden had ik een eerste gesprek, dit ging erg goed en na een week bedenktijd zijn ze tot de conclusie gekomen dat er momenteel geen geschikt project beschikbaar is waar ik in kan meedraaien.

Het gesprek was een goede ervaring , ik heb er veel van geleerd over hoe ik mijn verhaal duidelijk kan maken en waar mijn verbeterpunten liggen. Voor een eerste sollicitatiegesprek nieuwe stijl ging het echter uitstekend.

Een week later had ik een tweede gesprek bij een andere organisatie, deze ging nog beter en daar kan ik deze week beginnen. Ik ben hier erg blij mee en kan nu gaan kijken wat ik kan. Ook is het gewoon leuk om weer eens naar kantoor te gaan. Goed nieuws dus.

Nu nog even de papierwinkel regelen maar dat moet goed komen. Tot de volgende update.