Max MSP project – Open source en de leer curve

Ik heb al tijden MAX/MSP van Cycling 74 geïnstalleerd staan en van tijd tot tijd raak ik compleet in de ban van de eindeloze mogelijkheden.

Voor diegenen die Max niet kennen, het is een interactieve omgeving voor het maken van je eigen muzikale instrumenten of objecten. Van synthesizers tot complete systemen op het gebied van audio (visuele) installaties.

Nu is dat ook direct mijn probleem. Het is mij iedere keer teveel. Hoe klein ik ook begin , ik verdwaal altijd in de mogelijkheden. Of eigenlijk verdwaal ik in mijn eigen brein. Ik stop iedere keer weer. Ik heb het al die tijd nooit echt losgelaten en nooit echt kunnen doorzetten.

Het idee achter deze serie is om meer grip te krijgen op mijn eigen leerproces en alles wat ik leer te delen. Middels deze blog reeks en een nog op te zetten GitHub pagina.

Het uiteindelijke eerste doel is een interactive looper voor live gebruik. Een looper die de input van mijn Eurorack synthesizer opneemt en met die input kan ik dan eenvoudig loops maken en bewerkingen doen.

Al die tijd zal ik mijn voortgang delen , eerste de aantekeningen en het eerste ontwerp. Dan de eerste stappen die ik ga zetten bij het maken van de Max pactch en de muziek die eruit komt.

Want dat is eigenlijk het belangrijkste doel. Doordat ik de patch iedere keer moet testen ontstaan er vanzelf een berg opnames. Nu ga ik niet alles delen, maar een selectie die ik denk dat het delen waard is.

Aan het eind van de rit hoop ik een mooie verzameling van nuttige aantekeningen over mijn leerproces te hebben , een mooie max patch en een stapel muziek waar ik een album mee kan samenstellen.

Een behoorlijk uitdagende taak, maar door het op deze manier te structureren hoop ik er een ritme in te krijgen en er meer constant aan te werken. Werken aan zowel muziek, het leren van MAX/MSP als aan het leren delen van de resultaten.

Hersenschade – Kapot geheugen en toch dingen onthouden

Relatief vaak word mij gevraagd hoe ik ondanks mijn kapotte korte termijngeheugen toch dingen kan onthouden. Het korte antwoord is, ik maak een lijstje. In dit artikel ga ik in op hoe ik omga met lijsten. En hoe is er niet teveel en niet te weinig van heb.

Dit is slechts mijn manier van omgaan met het fenomeen geheugen en het is denk ik niet alleen van toepassing op mensen met hersenschade, maar ook leuk om te proberen toe te passen als je wel volledig functioneert. Want ieders cognitieve energie loopt terug gedurende de dag. En kan alleen met goede slaap weer aangevuld worden.

Het is tevens geen ‘one size fits all’ oplossing. Er bestaan vele variaties op het thema onthouden en hoe dit te doen. Dit is hoe ik het doe en ik hoop dat lezers er inspiratie uit kunnen halen zodat ze zelf minder vergeten.

Ik vaar wel bij stabiliteit, van een stabiele nachtrust tot een stabiele dagindeling. De dagindeling is gelijk het eerste lijstje dat voorbij komt. De dagindeling zit in  de weekplanning.

Het is eenvoudigweg wat ik in de week per dag moet doen en hoeveel ruimte ik ernaast heb om andere dingen in te plannen.

Ik werk met een punten systeem. Tijdens mijn revalidatie heb ik allerlei activiteiten bijgehouden en een inschatting gemaakt hoeveel punten deze mij kosten. En bij welke dagelijkse belasting ik de volgende dag nog fris en fruitig aan de start kan verschijnen. Uit dat experiment is het getal 28 gekomen.

Ik heb dus 28 punten cognitieve energie te verbruiken. Een soort Energon dus (Transformers referentie). Mijn dag is ingedeeld met activiteiten en die kosten mij punten.

Bijvoorbeeld, een half uur makkelijk lezen 1 punt eraf, moeilijk lezen 2. Een Afspraak buiten de deur 3 punten eraf.

Ik kan punten terugverdienen door rust te nemen,  15 minuten meditatie een half punt erbij , 1 uur hardlopen 1 punt erbij. Zo maak ik een vaste indeling van de week. Allemaal tellen deze activiteiten op tot de maximale belasting van 28.

Dat is de eerste lijst. Het is overigens geen exacte formule, de ene week gaat het beter dan de andere.  Neem het als richtlijn waarbinnen het voor de meerderheid van de dagen goed gaat.

Er bestaan meer lijsten. De lijst met spullen die ik altijd mee moet nemen als ik de deur uitga. Bestaande uit, sleutels, telefoon, portemonnee, boek, hoofdtelefoon enzovoorts.

Inmiddels is die lijst vervangen door een altijd op dezelfde manier verpakte tas. Ook een vorm van een lijst maar een die altijd klaarstaat.

Er is een lijst voor ingevingen. Dingen die mij te binnen schieten en die ik niet moet vergeten. Een soort verzamelbak van mijn korte termijn geheugen.

Iedere dag zijn er taken die je moet doen, en die komen op de To-do lijst. Eigenlijk een verschrikkelijke lijst in de zin dat het er een is die vaak uit de hand loopt. Het probleem van de nooit eindigende To-do lijst, een lijst die zwaar op het gemoed kan wegen. En je het gevoel geeft nooit klaar te zijn.

Dat heb ik opgelost door er steeds maar 3 dingen op te zetten. Dingen die het meeste prioriteit hebben. Als die gedaan zijn gooi ik het lijstje weg. En dan is het ook echt af.

Pauzes, je belangrijkste vriend. Het is onmogelijk om de hele dag hoogwaardig cognitief bezig te zijn. Ja, ook voor de supersterren onder ons, cognitieve energie neemt echt af.
Opladen gaat voor het grootste deel door slaap. We moeten namelijk onze indrukken van de dag verwerken. Dat gebeurd in onze slaap.

Pauzes hebben de functie om tussendoor even de batterij weer bij te laden. En in mijn planning staan er pauzes na iedere activiteit. Deze pauzes hebben een waarde van 0. Het helpt niet tegen vermindering van cognitieve vermoeidheid.

Het belangrijkste van To-do lijsten is dat je er nooit een moet starten als je niet zeker weet dat je de lijst die dag af kan krijgen. Het geeft een open einde en je blijft ermee bezig. Een keer iets eerder stoppen is geen probleem.

Als je een moeilijke , dus hoog cognitieve bezigheid hebt, plan die strak in. Zorg ervoor dat er geen afleidingen zijn. Mail uit, telefoon weg, en neem voor je eraan begint een pauze. Stop na exact de geplande tijd en neem een langere pauze.

Iemand die heel erg goed is in het geconcentreerd werken heeft 4 uur per dag aan energie om dat goed te doen. De rest van de dag presteer je veel minder.  Moeilijke klussen doen na die tijd heeft geen nut.

Acht uur knallen aan een stuk is leuk voor de hashtag “#altijddruk” maar heeft geen enkele toegevoegde waarde. Het uitbannen van afleiding wel.

De dagplanning met de To-do lijsten geven dus aan wat je maximaal moet willen doen op een dag. Belangrijk, laat ruimte voor onverwachte zaken. Je kan een dag niet compleet volproppen. Vergaderingen lopen uit. Dus ook je rustmomenten duren langer, die moet je niet overslaan. De dag moet in staat zijn te kunnen uitzetten en krimpen. Je moet ademruimte hebben. Anders loop je leeg op de onverwachte dingen die ten koste gaan van het goed kunnen uitvoeren van de dingen die je in de planning hebt.

Dan zijn er de praktische lijsten, of moet ik zeggen notitieboeken. Ik schrijf voor iedere dag een aantekening in mijn dagboek met hetgeen ik gedaan heb, hoe ik mij voel en wat er voorbij gekomen is.

Daarnaast noteer ik bijvoorbeeld bij het lezen van een boek de laatste gebeurtenissen even kort , zodat ik dat de volgende keer even door kan nemen om te weten waar het over ging.
Voor zaken die ik wil onthouden, maak ik langere aantekeningen en vaak schrijf ik deze dan uit in een groter verband. Zo heb ik van veel boeken korte samenvattingen waar ik naar terug kan grijpen als ik mij wat wil herinneren.

Waar ik vroeger zaken goed kon onthouden en in mijn parate kennis had, is dat nu vaak anders. En helpt het schrijven mij hierbij.

Als laatste , schrijf het op. Niet in een digitale vorm, geen lijsten in een app, in word, excel of wat dan ook. Misschien alleen het format voor de weekplanning. Maar print ook die uit en vul hem met de hand in.

Schrijven is onthouden. Het wordt in het brein gebeiteld. En verrassend vaak ook in mijn kapotte brein. Dus koop een stapel notitieblokken in allerlei formaten en ga schrijven.

Dit is een eerste epistel over het leven met hersenschade en de praktische kanten ervan die ook toepasbaar zijn in het dagelijkse leven van iedereen. Niemand heeft namelijk oneindige (cognitieve) energie. Maar met een aantal redelijk eenvoudige methodes kan je wel het een en ander verbeteren.

Boekrecensie – Alles is economie

Alles is economie, en dit boek gaat over het ontdekken van de echte impulsen en stimulansen die mensen bewegen om bepaald gedrag te vertonen. En waarom ze dat doen. De schrijvers van dit boek doen dit door middel van veld experimenten.

Waar het op zich logisch lijkt om zaken uit te proberen, is het in de economie vooral gebruikelijk geweest om zaken te beredeneren en te berekenen. Waarbij veel wordt uitgegaan van parameters en het veranderen van enkele van deze parameters om te kijken of dat invloed heeft op de uitkomst.

In dit geval worden er echte veld experimenten gedaan in echte omgevingen met controle groepen. Er wordt dus ‘gewoon’ gekeken wat wel werkt en wat niet. Het gaat om het stimuleren van gewenst gedrag bij mensen door middel van beloningen en kijken wat er bij verschillende beloningen gebeurd.

Daarnaast wordt er gekeken wat andere middelen zijn om gedrag positief te beïnvloeden en wie van de belanghebbenden geactiveerd moeten worden. Het gaat namelijk niet alleen om geld en beloningen. Maar ook hoe het gebracht wordt en wie geactiveerd worden met deze zaken.

Het boek gaat over experimenten op het gebied van discriminatie, onderwijs , misdaad etc. Het boek is vlot geschreven en voor iedereen te begrijpen. Het is een boek dat je mooi kan lezen als je geen zin hebt in een thriller aan de ene kant , of een ingewikkelde verhandeling over een onderwerp aan de andere kant wil lezen.

Het is een mooi betoog voor het belang van veldexperimenten om echt door te dringen wat werkt en wat niet. In plaats van alles proberen te beredeneren. En dat kan voor iedereen een mooi iets zijn, experimenteer meer.

Boekrecensie – Moonshot

Het is weer even geleden dat ik een boekrecensie heb geschreven ,maar het is wel weer eens tijd. Tussendoor wel wat gelezen maar niet al teveel. Dit boek en de gedachten erachter spreken mij erg aan. Het gaat over doelgericht bezig zijn met de problemen waar wij als mensheid mee kampen. En hoe de overheid daar onmiskenbaar een rol in moet spelen. En hoe de afwezigheid van de overheid heeft geleid tot een verkeerde aanpak van de problemen in onze huidige tijd. 

Het gaat over het kunnen laten slagen van doelen die buiten bereik liggen van de huidige stand van techniek en andere zaken en binnen een vaak onhaalbare termijn moeten gebeuren. Een maanlanding bijvoorbeeld. 

En wat er nodig is om dat te bereiken. Er moet een moment komen waarbij de overheid, die niet gehinderd is door obstakels als kwartaalcijfers, budget overschrijding (in zekere zin) en innovatie. 

Innovatie als obstakel ? Uiteindelijk komt veel, zo niet alle innovatie uiteindelijk vanuit de overheid, neem radar, lenzen, het internet enzovoorts. Allemaal vindingen die vanuit een overheids onderzoekscentrum komen en die pas veel later een consumenten toepassing vinden. Het zijn dus niet de bedrijven die de innovatie doen, maar overheden. De producten komen pas veel later. 

In de huidige tijd is er veel meer een geloof dat de markt de problemen van onze tijd wel oplost. Het kapitalisme als oplosser van alle problemen zonder een sterke overheid die een en ander in goede banen leidt.

Dat de noodzaak als vanzelf wel gezien wordt en ook de budgetten en mensen worden vrijgemaakt om het onmogelijke mogelijk te maken. Dit boek geeft op een heldere wijze weer dat dit slechts een illusie is. 

Dat er altijd een sterke overheid met een lange termijn visie nodig is om de beweging in de juiste richting te duwen, en niet alleen door middel van incentives als subsidies. Maar door het gericht starten en leiden van de projecten. 

In de huidige tijd waarin we voor enorme problemen op het gebied van klimaat, sociale ongelijkheid , politieke en maatschappelijke onrust etcetera staan is het verhelderend om een goed geschreven boek te lezen over het belang van het najagen van het onmogelijke en het belang van een sterke democratische samenleving daarin. 

Samenwerken , mooi, eenvoudig en hard nodig.

Waar het tegenwoordig voornamelijk gaat over jouw eigen carrière, doelen , invulling van het leven is dit alles niet mogelijk zonder anderen. De misvatting die veelal leeft is dat als je zelf maar bouwt en werkt aan je doelen het altijd goedkomt. We hebben de ander daarbij niet nodig.

Het kan niet verder van de waarheid liggen, we zijn niets zonder onze medemens. Alles valt of staat met de samenwerking in de samenleving. Je doet niets alleen en hebt zeker niet alles aan je eigen noeste arbeid te danken.

Je hebt niet alleen hard gestudeerd, iemand heeft daar les gegeven, schoongemaakt, nagedacht over de inhoud en ga zo maar door. Maar tegenwoordig lijkt het er op dat iedereen de inzet van al deze mensen is vergeten. Laten we ze de onzichtbaren in het individuele succes noemen.

We zien het in alle vormen terugkomen, ben je ziek, en lukt niet alles. Dan heb je niet hard genoeg aan je herstel gewerkt. Studie niet goed gegaan ? Harder moeten studeren. Woning niet kunnen kopen, harder moeten sparen.

Want zo zeggen velen, ik heb het ook allemaal zelf gedaan. Het wordt steeds meer gemeengoed om alle belangrijke steunactiviteiten in de samenleving weg te bezuinigen dan wel over te doen aan de vrije markt. Van zorg tot wonen, via studeren en het leenstelsel tot arbeidsmarkt. Alles moet flexibel. Dit brengt ongekende onzekerheid mee, als je net even pech hebt en bent blijven hangen in een flex contract heb je nu niet de mogelijkheid om een huis te kopen. Ondanks keihard werken en sparen. Nog harder gaat niet, er zitten niet meer uren in de week en ook is er geen werkgever die even het salaris op gaat hogen naar een maatstaf waar 30 jaar loonmatiging in gecompenseerd wordt. Dus ondanks dat je alles ‘goed’ hebt gedaan , red je het niet in de huidige maatschappij.

En zo is er nog wel meer te vertellen over de huidige ongelijkheid. Maar waar vooral aan voorbij wordt gegaan is het mooie van samenwerken aan een doel waar iedereen beter van wordt. En datgene wat je van elkaar leert. Want hoeveel je zelf ook zou willen en kunnen doen, samen weten we meer en leren we ook meer. Je ontdekt mooie dingen en ontmoet meer en diverse mensen.

Ik zou zeggen zoek samenwerking, spreek elkaar over doelen die je hebt, ideeën die je uit wil voeren en ga ze doen. Wie weet komt er iets moois uit , en ondertussen leren we van elkaar. En waardeer het werk van de ander die onmiskenbaar onderdeel is van jouw succes.

Hersenletsel, 5 jaar later

Moeilijk te geloven dat het alweer 5 jaar geleden is, al is 2020 natuurlijk een vreemd jaar geweest waarin de tijd tegelijk stil heeft gestaan en enorm snel voorbij is gevlogen. 2021 markeert de 5e verjaardag van mijn hersenletsel, of nieuwe ik.

Voor de mensen die nieuw zijn op dit blog en mijn eerdere schrijfsels over dit onderwerp gemist hebben een korte samenvatting. 5 jaar geleden heb ik na een ontsteking in mijn hersenen gehad en na een revalidatieperiode blijvende schade overgehouden.

Waar moeten we dan aan denken ? Zaken als spraak, het uitspreken van verkeerde woorden, onsamenhangende zinnen. Korte en lange termijn geheugenproblemen. Rondom prikkels als geluid, beeld en drukte heb ik moeite, alles komt tegelijk binnen als het ware mijn hersenen filteren de onnodige informatie niet meer uit. Lezen is lastig bij vlagen en wat motorische problemen.

Na de eerste periode van revalidatie en een periode van proberen zoveel mogelijk terug te komen op ‘het oude niveau’, ben ik nu aangekomen bij acceptatie. Acceptatie dat veel verbetering er niet meer inzit.

Ondanks dat het vanaf het begin duidelijk is geweest dat volledig herstel er niet inzat ben ik altijd op zoek geweest naar een manier om het wel voor elkaar te krijgen. Bewust of onbewust.

En waar planning en rust nemen heel belangrijk zijn en voor een groot deel ook werken, zijn er ook periodes dat het niet werkt. Dat zijn de periodes dat je ook echt geconfronteerd wordt met het letsel, met je nieuwe ik. Dan lijkt niets te werken en zit er niets anders op dan echt rust nemen. En wachten tot het beter wordt. Het goede nieuws is dat het beter wordt. Er komt weer een moment dat het ritme weer gaat werken. Maar waar ik voorheen dan probeerde om de grenzen zoveel mogelijk op te zoeken, geniet ik nu gewoon van de voordelen.

Natuurlijk blijft het lastig en wil je zoveel mogelijk meedraaien, maar het is niet erg om toe te geven dat meedraaien er voor jou anders uitziet. Het heeft mij ook inzicht gegeven in wat ik wel kan, hoever ik redelijkerwijs kan gaan zonder al te vaak over mijn grenzen heen te gaan. Dat het geen exacte wetenschap van plannen en rust is. Maar dat het een golvend geheel is met goede en minder goede periodes. Er zit een grens aan en die grens is geen goed zichtbare lijn , en dat kan weleens frustrerend zijn. Je kan teveel doen als het lekker gaat en alsnog jezelf tegenkomen aan de andere kant van de grens. Je kan te weinig doen en jezelf verliezen in een periode van rondjes draaien in je hoofd.

Ik ben blij met dingen die ik wel kan, het werk dat ik doe en hobby’s die ik nog kan uitoefenen. Ik besef mij dat ik veel geluk heb gehad, je krijgt niet vaak de kans om na zo’n aanvaring met je gezondheid terug te keren. Dat is niet iedereen gegeven.

Het is een rare periode waar veel mensen bewust of onbewust over de grenzen van hun kunnen heen gaan. En zoals velen , was ik niet gewend om over mijn welzijn te praten, maar praten helpt. Iemand die luistert is alles wat er nodig is.

Dus zit het tegen, zit je in een periode waar het lijkt alsof er geen beweging in zit en wat je ook probeert niets lijkt te werken ? Zoek iemand die je vertrouwt en praat erover. Of schrijf het van je af. En deel het op een later moment. Zoek steun. Het helpt echt.

Boek recensie – Kapitaal & Ideologie

Het is zover, alle 1114 pagina’s gelezen. En dat klinkt lastiger dan het is. Piketty heeft met Kapitaal & ideologie namelijk een zeer goed leesbaar en duidelijk boek geschreven. Het is nergens moeilijk of ingewikkeld. Het zet zeer helder de geschiedenis van de ontwikkeling van kapitaal, en de daarmee onlosmakelijk verbonden ongelijkheid uiteen tegen het politieke landschap.

En maakt duidelijk dat alle ongelijkheid uiteindelijk het gevolg is van politieke keuzes. Het boek draagt nergens kant en klare oplossingen aan en dat is ook niet de bedoeling, het is de bedoeling dat het boek het startpunt is van een breder perspectief op ongelijkheid en hoe de wereld meer in balans kan worden gebracht.

Het haalt de illusie van de zelfredzaamheid van het individu onderuit zonder er een oordeel over te hebben. Zonder te proberen een korte samenvatting te geven dit keer ga ik dit boek simpelweg aanraden. Sta er open in en lees het op je gemak. Neem er de tijd voor. Het is niet ingewikkeld , maar soms moet je even een moment hebben om het te verwerken en je gedachten er over te laten gaan.

Ik denk dat dit boek standaard kost moet worden in iedere economie , geschiedenis en sociologie opleiding. Er zijn de laatste tijd een aantal belangrijke boeken verschenen omtrent de huidige problemen rondom ongelijkheid , klimaatverandering en de problemen in het politieke landschap. Dit is het boek dat daar een goed historisch perspectief aan geeft.

Een absolute aanrader. En een boek dat voer geeft aan verder nadenken, en verder dan je in eerste instantie zou denken.

Boek recensie – Dat gaat nooit lukken

Over de begindagen van Netflix, autobiografisch verteld door een van de oprichters Marc Randolph. Het bevat de ideeën , de moeilijkheden en de visie van een team mensen met een idee dat nooit eerder was gedaan en uiteindelijk het enorme succes is geworden dat Netflix heet.

Het is met name boeiend omdat het gaat over hoe je met elkaar iets kan bereiken. Natuurlijk is er talent nodig , en veel inzet en doorzettingsvermogen maar uiteindelijk komt het voor een groot deel neer op teamwerk. En op een kleine dosis geluk op de juiste momenten. In een tijd waarin mensen als individu op het schild worden gehesen en er vaak een aura omheen hangt waarbij het lijkt alsof dat specifieke individu alles alleen heeft gedaan is het eens te meer duidelijk dat niemand het alleen kan. Hoe goed een idee ook is of hoe geniaal de persoon in kwestie ook.

Jaag je dromen na , maar besef je kan het niet alleen. Buiten deze conclusie die ik eruit haal is het ook voor iedereen leuk die van autobiografieën houdt en is het niet alleen voor mensen met een voorkeur voor economie en het ‘hoe-zet-ik-een bedrijf-op-genre’ want hoewel je er zeker ook lering op dat vlak uit trekt. Het is zeker geen stapsgewijze gids. Het leert vooral creatief te zijn en open te staan voor anderen.

Een absolute aanrader, en een die niet te dik is bovendien. Dus er staat niets in de weg om het tussendoor weg te kunnen werken. Veel plezier.

Boek recensie – Creative Quest

Weer een boek recensie , sinds de hele corona crisis lees ik meer en probeer ik daar mijn focus op te leggen. Mijn leesvaardigheid is weer wat beter aan het worden. Daar waar het herstel ervan door mijn hersenschade geen garantie was zit er nu toch wat verbetering in.

Ik wordt er nog steeds snel moe van maar inmiddels gaat het lezen zelf sneller en onthoudt ik meer van hetgeen ik lees. Altijd handig, bovendien kan ik het in kleine stukjes knippen.

Dus ja, ik ben meer aan het lezen, en het zijn gelukkig goede boeken ook nog. Deze keer gaat het over een boek geschreven door , en het gaat over hoe je met creativiteit kan omgaan zodanig dat het productief wordt. Over hoe je in de juiste minste komt, het omgaan met afleiding enzovoorts. Het geeft je een raamwerk om je creativiteit de ruimte te geven zonder aan productiviteit in te boeten.

Ieder hoofdstuk behandeld een onderdeel van het creatieve vak. Van het maken van je kunst, tot het beheren van alle taken eromheen, tot aan het verkopen ervan. Hoe je een netwerk opbouwt en onderhoudt , hoe je met mensen in contact komt en blijft.

Ik heb muziek maken als hobby te boek staan en ik denk niet dat dit een carrière wordt in de nabije toekomst, maar toch was ik nieuwsgierig naar hoe creatieve mensen met deze onderwerpen omgaan. Het mooie ervan is, is dat de meeste beroepen ergens een stuk creativiteit nodig hebben. Of je nu software ontwikkelaar, bakker, product manager of journalist bent. Iedereen heeft te maken met creativiteit. En kunnen dus profiteren van de juiste mindset en het raamwerk. Het gaat er allemaal om om de omstandigheden zo ideaal mogelijk te maken zodat je je creatieve werk kan doen.

Ik kan dit boek aanraden aan iedereen die geïnteresseerd is in het creatieve proces , of je dit nu als creatieveling doet of ergens anders toepast. Het boek heeft veel goede invalshoeken om je creativiteit optimaal te benutten.

Boek recensie – Hoe economie de wereld kan redden

Eigenlijk wil ik niets verklappen over dit boek. Dus dat ga ik proberen om niet te doen. Ik ga geen onderwerpen en conclusies uit het boek hier openbaren om te illustreren waarom ik het boek zo goed vindt.

Wat ik wel alvast wil zeggen is dat iedereen die geïnteresseerd is in het hoe en het waarom van de huidige staat van de wereld dit boek sowieso moet gaan lezen. Zeker ook diegene die niets met economie heeft. Het goede nieuws is namelijk het gaat niet echt over economie. Het gaat meer over foute aannames , die hebben geleid tot (beleid)beslissingen die hebben geleidt tot verregaande problemen en vaak ook het probleem dat ze trachten ermee op te lossen , hebben verergerd.

Dit wordt op een vlotte , begrijpelijke manier verteld en houdt het hele boek prettig leesbaar zonder aan fundering in te boeten.

Het is wonderlijk hoe hardnekkig sommige percepties op het gebied van sociale structuren, geld , belasting , inkomen , menselijke waarden en normen over heel lange tijd blijven terugkeren. Dit terwijl ze aantoonbaar op zijn minst niet meer zo zijn en vaker nooit zo zijn geweest. Over tijd heeft dit tot grote ingrepen geleidt waarvan de negatieve effecten over tijd nog naijlen en in veel gevallen versterkt zijn.
Dat weer aanleiding was om nog sterker die richting op te gaan. Weer gebaseerd op dezelfde verkeerde aannames.

Het blijft een beetje cryptisch, dit deel van mijn boek recensie, maar de neiging om voorbeelden te noemen uit het boek om het bovenstaande te illustreren ga ik toch uit de weg. Hopelijk geeft het een beetje een beeld over het boek.

Vergeet maar wat ik eerder zei dat iedereen met interesse in de huidige stand van de wereld het moet lezen, iedereen moet het lezen. Het zou verplichte literatuur moeten zijn op alle middelbare scholen op alle niveaus.

Het leert namelijk dat problemen nooit vanuit een vakgebied of perspectief zijn op te lossen. En dat oplossingen niet altijd noodzakelijk vanuit de hoek moeten komen van het ‘dominante’ vakgebied. Creativiteit en het voorkomen van hokjesdenken is enorm belangrijk.

Het bewijst maar weer eens dat problemen alleen samen kunnen worden opgelost. Niemand kan het alleen.