Ik dacht vroeger altijd dat de muziek waar ik veel naar luisterde uit een enkele machine kwam, voornamelijk uit een sampler. Omdat de plaatjes die ik zag meestal bestonden uit de muzikant en een enkele machine. Vaak een Akai S950 of een MPC.
Op een gegeven moment ontdekte ik een boek met interviews met allerlei producers in hun studio’s, dat boek heb ik verslonden en veel geleend. Ik ontdekte dat er veel meer instrumenten en machines waren waarmee de muziek werd gemaakt, en niet een enkele machine. Ik kan mij de titel niet meer herinneren maar 808 state en A guy called Gerald stonden er in, als ik het mij goed herinner, naast vele anderen. Het boek is gemaakt net na de explosie van acid house in het Verenigd koninkrijk. Dus het zal rond 1987/88 zijn geweest dat het boek is uitgegeven. Ik heb nog een poging gewaagd maar het niet kunnen vinden. Als iemand het weet hoor ik het graag.
Kort daarna ontdekte ik het blad Sound on sound. Dat koste behoorlijk wat indertijd en ik probeerde het altijd in de boekhandel zelf te lezen, ondertussen proberend zoveel mogelijk aantekeningen te maken. Een andere belangrijke bron van informatie waren de folders van de diverse fabrikanten van instrumenten. Door deze te lezen had je een idee van wat er allemaal mogelijk was. Informatie was schaard in die tijd. Sommige muziekwinkels waren niet al te happig om de folders mee te geven aan jongeren die de instrumenten overduidelijk niet konden betalen. Anderen, met een meer toekomstgerichte visie zorgden er wel voor dat ze voldoende materiaal hadden om uit te delen. Immers wij waren uiteindelijk mogelijke toekomstige klanten. En inderdaad een aantal jaren later kocht ik mij eerste instrument bij een van deze winkels.
Tegelijk een belangrijke les geleerd, wees aardig tegen mensen, dat is de beste investering die je ooit doet.
Een aantal jaar later verscheen Future music in de winkels. Goedkoper dan Sound on sound en wat laagdrempeliger, en beter te begrijpen. Althans voor mij. Het beste aan dit blad waren de interviews met de artiesten in hun studio met bijbehorende foto’s. Ik heb veel geleerd door simpelweg naar de foto’s te kijken. Een erg goed blad waar ik iedere maand naar uitkeek. Op een gegeven moment was er zelfs een Nederlandstalige versie.
Sinds die tijd heb ik Future music en Sound on sound altijd gelezen. Deze week kondigde Future music aan te stoppen met het maken van het blad. Alhoewel ik al jaren geleden overgegaan ben op de digitale versie heb ik altijd een abonnement gehouden en keek ik nog steeds uit naar de nieuwe uitgave. Precies zoals toen ik nog een kind was. Je kan mij nostalgisch noemen en dat ik waarschijnlijk ook zo, maar ik hou van de vorm van een blad, de indeling, de foto’s en de manier waarop informatie langzamer en geordend naar je toe komt.
De online wereld is misschien nu voor veel mensen geschikter, en de hoeveelheid informatie is geweldig. Maar het heeft ook een andere kant, zaken kunnen eenvoudigweg verdwijnen als de hosting stopt. Wat als YouTube ermee gaat stoppen, waar blijven al die tutorials dan?
De fysieke verschijningsvorm, of dat nu een boek is, een blad, een plaat, wat dan ook, nestelt zich anders in je brein, in je geheugen. Ik kan de keren niet tellen waar ik even door oude future music nummers heen blader om een interview te herlezen, of een technisch artikel even door te nemen. Je vormt je eigen persoonlijke bibliotheek die je kan organiseren zoals dat voor jou werkt. Met het verdwijnen van deze publicaties neemt die mogelijkheid af. Dat is vanuit mijn perspectief gezien een treurig iets.
Omdat op deze manier leren en internaliseren van informatie, van essentieel belang is voor mensen.
