3 jaar later alweer, sinds mijn hersenontsteking, een soort van 3e verjaardag rond mijn 39e verjaardag als het ware. Het was weer een jaar van leren, leren omgaan met de beperkingen die ik nu eenmaal heb. Het belangrijkste is dit jaar geweest de realisatie dat er echt limieten zitten aan wat je voor elkaar kan krijgen. Het opbouwen in meer doen op het gebied van werk, sociaal leven en alle andere activiteiten gaat niet oneindig door. Stiekem heb ik altijd de hoop en toch ook wel overtuiging gehad dat ik dankzij zorgvuldig plannen en opbouwen weer terug zou kunnen komen op mijn oude niveau, en terug kom keren naar mijn oude ik.
Dat blijkt toch anders in elkaar te steken, afgelopen jaar het werk een tijdje opgeschroefd naar 8 uur verspreid over eerst 2 en later 3 dagen per week. Dat ging een tijdje goed dacht ik, echter toen de klap kwam heeft dat een paar maanden geduurd voordat ik daarvan weer hersteld was.
Ik hou het nu dus op 6 uur per week over 2 dagen. Dat kan ik hersteld krijgen en dan kan ik nog een andere sociale activiteit in de week ondernemen. Dat zijn altijd leuke momenten, met vrienden en familie. En daar ga ik nogal eens over mijn grenzen heen, puur omdat het altijd fijn is om ze om je heen te hebben. Dat is nog een punt van aandacht hoe ik dat beter kan organiseren zodat ik die momenten maximaal kan benutten.
In dit alles blijkt fysiek fit blijven een enorm belangrijke rol te spelen, hoe fitter ik ben , hoe beter ik kan omgaan met momenten dat het onverwacht ineens slecht gaat. Dan ga je op fysieke kracht door en val je niet direct om. Dat helpt nogal eens om thuis te komen op momenten dat je een trein mist , het erg druk is of je gewoonweg vergeet dat je toch echt rust moet nemen.
De periodes dat ik minder kon sporten waren ook de periodes dat het moeilijker functioneren en herstellen was. Gelukkig beleef ik enorm veel plezier bij het hardlopen en maakt dit mijn hoofd ook goed leeg. Eigenlijk kan ik wel stellen dat dat het enige is dat ik echt kan controleren, gelukkig maar want het is het instrument om goed te functioneren.
Mijn linkerkant blijkt ook een stuk slechter te zijn geworden dan voorheen, dat viel eerst niet heel erg op ik was al voornamelijk rechts. Tijdens de revalidatie heb ik dat niet als zodanig opgemerkt. Door zelf te oefenen en mijn kracht in de linkerkant te trainen hoop ik dit weer te verbeteren.
Het moeilijke van dit alles is dat ik waarschijnlijk op mijn maximale belasting zit, en ik weet nu wat er voor nodig is om zo goed te blijven, veel discipline, rust, fit blijven en planning. Het is vreemd om geen volledige baan te hebben, voor een groot deel afhankelijk te zijn van anderen en zeer beperkt te kunnen sturen in je plannen voor de toekomst. Desalniettemin is het een enorm geluk om zo goed nog te zijn, fijne familie en goede vrienden te hebben en daar op terug te kunnen vallen. Dat is een groot geluk en daar ben ik heel dankbaar voor.
Het is voor de toekomst belangrijk dat ik nu echt aan de acceptatie ga beginnen en niet krampachtig maar vooruitgang wil boeken, ik moet het veel meer gaan zoeken in natuurlijke vooruitgang en behoud van mijn huidige toestand. Meer ontspanning en minder moeten. De uitdaging zoeken binnen wat ik nog wel kan beïnvloeden.