2 jaar later, het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik een hersenontsteking heb gekregen en het is vandaag 2 jaar geleden dat ik het ziekenhuis uit ging. Het kan ook een dag later of eerder geweest zijn, maar dat mag de pret niet drukken.
Ik heb zo af en toe wat geschreven over mijn herstel en de weg die ik heb bewandeld. Het vreemde is dat dit een goede manier is om het een en ander op een rijtje te krijgen. Even een korte samenvatting van de afgelopen 2 jaar. 1 jaar revalidatie, verhuizing naar een rustiger omgeving, werkervaringsplek op de Universiteit Utrecht, veel leermomenten en ondertussen gelukkig lekker kunnen hardlopen. Met als afsluiter de marathon van Amsterdam.
Dus is het allemaal zonneschijn? Nee dat nu ook weer niet. Mijn geheugen laat mij fors in de steek op gezette tijden en mijn snelheid van handelen is niet heel groot. Ook gooi ik nog steeds woorden door elkaar en roep derhalve geregeld iets geks. Ik kan er gelukkig wel mee omgaan en probeer zodra ik nieuwe mensen ontmoet een opening te vinden om even beknopt uit te leggen waarom er af en toe een hapering of een gek woord door het gesprek kan vliegen.
Dat is de praktische kant, voor het verdere is het vreemd om geen ‘echt werk’ te hebben. Als in de echte controle op je eigen toekomst , carrière en vooruitzichten. Misschien is dat altijd meer een gevoel dan dat je er daadwerkelijk alle controle over hebt, maar toch ik voel mij nu weleens te veel afhankelijk. Het is ook geen bewuste keuze geweest, niet iets waar je naar toe leeft op het moment dat je bijvoorbeeld een wereldreis gaat maken en daar een jaar de tijd voor neemt.
Ik ben nu ver genoeg in mijn herstel om te beseffen dat het niet heel veel beter gaat worden dan dat het nu is.
Ik zal altijd rekening moeten houden met herstelperiodes voor allerlei dagelijkse en niet alledaagse zaken.
Ik vergelijk het altijd een beetje met topsport, je moet fit blijven en zorgen dat alle voorwaarden goed zijn om in wedstrijdvorm te raken en te blijven. Een paar dagen minder aandacht besteden aan de balans van activiteit en herstel en je ondervindt er hinder van.
Het haalt de spontaniteit er een beetje uit. Onverwacht een weekendje weg is er niet meer bij. Even snel iets halen dat je vergeten bent ? Ook niet handig. Het dwingt tot het plannen van dingen die je eigenlijk niet wil plannen.
Ik besef mij terdege dat ik heel veel geluk heb om er nog gewoon te zijn, in de conditie waarin ik ben. Dat sommige zaken niet gaan zoals voorheen is iets dat ik zal moeten leren accepteren. Het heeft mij wel geleerd om tijd meer te waarderen, je hebt er slechts een onbekende hoeveelheid van.
