Hardlopen, doelen en herstel. Tijdens de revalidatie werd snel duidelijk dat bewegen erg belangrijk is om het herstel van de hersenen te helpen ondersteunen. Dat advies was uiteraard niet aan dovemans oren gericht. De hardloopschoenen waren snel gevonden en ik ging voor mijn doen langzaam aan de gang.
Zoals ik eerder al heb verteld deed ik natuurlijk snel teveel. Dus na een tijdje was de koek op en moest ik terug naar wandelen. Gelukkig kon ik wel weer beginnen na verloop van tijd. Het werd bepalend voor mijn herstel, rustopbouw en ontspanning. Lopen maakt je hoofd leeg en zorgde er bij mij letterlijk voor dat de ellenlange rij van gedachtes , onverwerkte prikkels en geestelijke moeheid verdwenen.
Want je hoeft echt alleen maar je ene been voor je andere te zetten. Dat ging goed totdat het tempo wat omhoog ging. In 1 week tijd 2 keer gevallen met flinke schaafwonden op armen en knieën. Mijn schoenen waren al versleten, dus naar de loopwinkel. Die wees mij er op dat ik te weinig voorwaartse beweging maakte en mezelf als het ware tegenhield. Daarnaast sleepte mijn linkerbeen in de beweging er een beetje achteraan. Niet echt een goede looptechniek dus.
De tip was even eenvoudig als lastig, probeer je beweging altijd naar voren te richten en zorg ervoor dat je linkerkant gaat meedoen. Nu heb ik nooit iets met mijn linkerkant gedaan. Alles deed ik altijd met rechts. Of althans zoveel mogelijk. Maar ik ben er op gaan letten en inderdaad ging mijn linkervoet vaak over het asfalt op een onhandige manier. Misschien nog een restverschijnsel of gewoon iets dat er al was geen idee. Maar de techniek moest beter want vallen ging mij zo mogelijk nog slechter af.
Trainen op loopbeweging om te zorgen dat dat beter ging. Gelukkig ging dat stapje voor stapje beter. En ik liep makkelijker en ben sindsdien gelukkig ook niet meer gevallen. De trainingen gingen steeds beter en ik besloot er een eenvoudig marathon schema bij te pakken. Gewoon om te zien of ik dat zou kunnen volmaken. Geen inschrijving voor een marathon gedaan en geen tijddoel in mijn hoofd.
De trainingen verliepen goed en de looptechniek ging ook vooruit. Dat scheelde heel veel. Afstanden gingen makkelijker en het herstel beter. Ik had mij voorgenomen om me in te schrijven zodra ik een aantal 30+ duurlopen goed zou doorkomen. En dan niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Op de kalender kijkend en het schema erbij zou oktober uit komen en dan was Amsterdam de beste optie. Na de reeks lange afstanden was mijn vertrouwen op uitlopen hoog genoeg om de sprong te wagen. Dus inschrijven maar.
De week voor de marathon toch wel nerveus, aangezien ik nog steeds slecht ben met drukte was dat mijn grootste zorg. Is het niet te druk , wat als het misgaat en ik weet niet meer wat te doen ?
Gekeken op de route en bepaald waar de beste uitstappunten waren en toen was het ineens zondag.
Wakker geworden en ik voelde mij goed nerveus, maar na het ontbijt eenmaal wandelend naar het olympisch stadion verdween veel van de spanning. Eenmaal in het stadion even warmlopen en naar het startvak. Gelukkig was het niet al te druk en had ik prima de ruimte. Direct vanuit de start werd er een goed tempo gelopen, eerst door het Vondelpark en onder het Rijksmuseum en door het centrum richting de Amstel. Tot 28 km ging het soepel, op 30 km werd het echt warm en heb ik niet meer op mijn horloge gekeken en mijn aandacht naar het uitlopen verlegd. Tussen de 35 en 36 lichte kramp die ik er gelukkig uit kon lopen. Daarna werd het zwaar, volhouden was het enige wat er nog toe deed. Ergens bij 41 nog een keer kramp , maar ook daar kon ik doorheen lopen. De finish in het olympisch stadion is erg mooi, ik geloofde alleen de klok niet. Na de finish was ik alleen maar blij om het gehaald te hebben.
De eindtijd was een totale verrassing, 3:17:15. Een persoonlijk record. Bijzonder en pas nu 2 dagen later daalt het besef echt in , ik ben van ver gekomen, soms niet erg bewust maar steeds bewuster. Je loopt tegen beperkingen aan waarvan niemand je kan vertellen hoe je dat moet oplossen of en wanneer het beter wordt. Er wordt gewerkt aan zoveel mogelijk structuur en de rest is volhouden en afwachten.
Maar met hardlopen heb ik het echt in eigen hand voor mijn gevoel. En naast dat het mij door de week heen helpt is het ook nog iets waar ik zichtbaar in kan verbeteren.
Ik had dit niet meer gedacht ooit nog een marathon te kunnen doen, maar nu is het toch gelukt. Ik ben een heel gelukkig mens.
